آدم ثروتمند در ديار غربت مثل آن است كه در وطن خود مى باشد و آدم فقير در وطن خود مثل آن است كه در غربت بسر مى برد.
قناعت ثروتى است كه هرگز نقصان نمى پذيرد.
پايه و خمير مايه تمام شهوتها، دارايى است.
كسى كه تو را مى ترساند (از كارهايى كه نبايد كرد) مانند كسى است كه به تو بشارت مى دهد (تو را مژده نيكبختى مى دهد).
زبان يك درنده است و اگر جلوى آن را نگيرند آدمى را نابود مى كند.
زن، عقربى است كه نيش زدن آن شيرين است.
وقتى كسى به تو سلام و درود فرستاد تو در پاسخ بهتر از او سلام كن و درود بفرست و هرگاه دستى براى نيكى به تو دراز شد تو با نيكى بهترى پاداش ده و تلافى كن، گرچه فضيلت براى كسى است كه اول نيكى كرده است.
كسى كه براى كار ديگرى شفاعت مى كند چون بالهاى اوست (كه وى را به پرواز درمى آورد و سبب موفقيت او مى شود).
مردم دنيا، چون مسافرانى هستند كه در حال خوابيدن سفر مى كنند.
كسى كه دوستان خود را از دست مى دهد مانند كسى است كه در غربت به سر مى برد.