(و قال عليه السلام: لا يزهدنك فى المعروف) بايد كه بى رغبت نگرداند تو را در احسان (من لا يشكره لك) آن كسى كه شكر نگويد آن را براى تو و حق نعمت تو به جاى نياورد (فقد يشكرك عليه) پس شكر مى گويد تو را بر احسان و جزا مى دهد بر آن (من لا يستمتع بشى ء منه) كسى كه تمتع نيافته به چيزى از آن (و قد تدرك من شكر الشاكر) و گاه درمى يابى از شكر شكرگوينده (اكثر مما اضاع الكافر) بيشتر از آنكه ضايع گرداند آن كافر نعمت را (و الله يحب المحسنين) و خداى دوست مى دارد احسان كنندگان را.
تنبيه فرموده بر ترك زهد در معروف، به سه صغرى: صغراى اول: (فقد يشكرك عليه من لا يستمتع بشى ء منه) و صغراى دوم: (وقد تدرك من شكر الشاكر اكثر مما اضاع) و صغراى سوم: (و الله يحب المحسنين) و تقدير كبرى در صغراى اول اين است (و كل ما يشكرك عليه من لا تسمتمتع بشى ء منه) پس از اين صغرى و كبرى لازم مى آيد كه واجب باشد عدم زهد در احسانى كه اخذ آن شاكر نباشد.
و تقدير كبراى ثانى اين است (و كل ما قد ترك من شكر الشاكر فيه اكثر مما اضاعه الكافر) بنابراين جايز نباشد زهد در آن.
و تقدير كبراى ثالث اينكه (و كل من احب الله فوجب ان يفعل ما لا جله احبه) پس به واسطه اين رغبت نبايد گردانيد از آن.