هر كه مصيبتهاى كوچك را بزرگ شمارد، خداش به مصايب بزرگ دچار سازد.

حکمت 441

هر آنكه خويشتن خويش را گرامى دارد، شهواتش را چندان بهايى ندهد.

حکمت 442

با هر شوخى، پاره اى از خرد ناپديد مى شود.

حکمت 443

بى اعتناييت به آنكه گرايشى به دوستى با تو دارد، كاستى در بهره، و گرايشت به آنكه از تو گريزان است، زبونى و خود كم بينى باشد.

حکمت 444

زبير همواره عضوى از خاندان ما بود تا اين كه فرزند شومش عبدالله به عرصه رسيد.

حکمت 445

آدميزاده را چه جاى فخرفروشى، كه در آغاز نطفه اى است و در پايان لاشه اى. به تن خويش، روزى رسان خود نباشد و در رويارويى با مرگ، كمترين ايستادگى نتواند.

حکمت 446

پس از تقديم كارنامه ها به پيشگاه خداوند است كه توانگرى و درويشى هر كس روشن شود.

حکمت 447

در پاسخ اين پرسش كه: شاعر شاعران چه كسى است، فرمود: شاعران در يك ميدان نتاخته اند، تا در پايان، برنده گوى سبقت شناخته شود، ولى از سر ناگزيرى مى توان آن پادشاه گمراه را نام برد. (منظور امرءالقيس است.)

حکمت 448

آيا آزاده اى نيست كه اين نيم خورده لقمه را به اهلش وانهد؟ بى گمان خويشتن شما را كمتر از بهشت بهايى نباشد، پس خود را جز به آن مفروشيد.

حکمت 449

دو گرسنه اند كه سيرى شان نيست، جوينده دانش و جستجوگر دنيا!

حکمت 450