ترجمه نهج البلاغه

عبدالمجید معادیخواه

نسخه متنی -صفحه : 106/ 105

نشان ايمان، برگزيدن راستى است بر دروغ، گر چه آن زيان رساند و اين سود آرد، و نيز بيشتر از دانش حرف نزدن و در گفتگو از ديگران، تقواى الهى پيشه كردن.

گاه چنان تقدير بر حسابگرى چيره شود كه گويى برنامه ريزى خود آفتى باشد.

بردبارى و متانت، همت بلند را دو همزادند.

غيبت تلاشى است مذبوحانه.

بسا كسان كه با ستوده شدن به گرداب گرفتارى درغلتيده اند.

در نظام آفرينش، دنيا وسيله است نه هدف.

بى گمان امويان را در تاريخ ما ميدان تاخت و تازى است، كه چون از درون به كشمكش دچار آيند، كفتاران بر آنان چيره شوند.

در ستايش از انصار خداى را سوگند كه انصار با دستانى بخشنده و زبانهايى چون تيغ برنده، اسلام را چنان پروردند كه اسبهاى جوان را.

چشم، نشستنگاه را بندى است.

پس زمام سياست مسلمانان را زمامدارى به كف گرفت كه نظام را برپا داشت و چندان پاى فشرد تا دين سينه بر خاك نهاد و آرامش يافت.