امام عليه السلام (در نكوهش خودبينى و سود صدقه و بخشش به بينوايان و در اينكه هر كس به پاداش و كيفر كردار خود مى رسد) فرموده است: هر كه خودبين باشد خشم كننده بر او بسيار شود (زيرا خودبين مردم را خوار پندارد و به اين جهت همه بر او خشمگين گردند) و صدقه داروئى است سودمند و شفاءدهنده (زيرا صدقه دل را متوجه دهنده آن مى نمايد و آن سبب شود كه خدايتعالى درد را از او رفع فرمايد، و از اين رو پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله فرموده است: داوو امرضاكم بالصدقه يعنى بيمارانتان را به صدقه دادن معالجه و درمان نمائيد) و كردار بندگان در دنياشان در آخرت جلو چشمهاشان است (زيرا آخرت سراى شهود است كه هر نهانى آشكار و ديده شود، چنانكه خداوند متعال در قرآن كريم س 3 ى 30 مى فرمايد: يوم تجد كل نفس ما عملت من خير محضرا و ما عملت من سوء تود لو ان بينها و بينه امدا بعيدا يعنى روزى كه هر كسى كار نيكوئى كرده پيش روى خويش آشكار بيند، و بدى كه كرده آرزو نمايد كه ايكاش بين او و كار بدش مسافتى جدائى بود (اى كاش آن كار را به جا نياورده بود).
امام عليه السلام (در شگفتى آفرينش انسان) فرموده است: براى (آفرينش) اين انسان به شگفت آئيد (انديشه نمائيد تا به قدرت و توانائى آفريدگارش پى بريد كه او را طورى آفريده) كه با پيهى (چشم) مى بيند، و با گوشتى (زبان) سخن مى گويد، و با استخوانى (گوش) مى شنود، و از شكافى (بينى) نفس مى كشد!!
امام عليه السلام (در نكوهش دنيا) فرموده است: هر گاه دنيا به گروهى رو آورد نيكوئيهاى ديگران را به ايشان به عاريه (نسبت) دهد، و هر گاه از آنها پشت گرداند نيكوئيهاشان را از آنان مى گيرد (چون كسى توانگر شود و به جائى برسد دنياپرستان نيكوئيها به او بندند، و اگر ناتوان و بينوا گردد كمالاتش را هم از ياد مى برند).
امام عليه السلام (در سود خوشرفتارى با مردم) فرموده است: با مردم چنان آميزش و رفتار نمائيد كه اگر در آن حال مرديد (در مفارقت و جدائى) بر شما بگريند، و اگر زنده مانديد خواهان معاشرت با شما باشند.