حکمت 010 - ترجمه نهج البلاغه نسخه متنی

حکمت 010

امام عليه السلام (در عفو و گذشت از دشمن) فرموده است: هر گاه بر دشمنت دست يافتى پس بخشش و گذشت از او را شكر و سپاس (نعمت) توانائى بر او قرار ده (از پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله روايت شده: روز قيامت نداءكننده اى فرياد مى كند هر كه را بر خدا اجر و پاداشى است بايستد، و نمى ايستند مگر گذشت كنندگان، آيا نشنيديد فرمايش خدايتعالى را فمن عفا و اصلح فاجره على الله س 42 ى 40 يعنى پس كسى كه از دشمن بگذرد و بين خود و او اصلاح نمايد بر خدا است كه اجر و پاداش او را عطا فرمايد).

حکمت 011

امام عليه السلام (در نكوهش نداشتن و از دست دادن دوست) فرموده است: ناتوانترين مردم كسى است كه از دوستيابى ناتوان باشد، و ناتوانتر او كسى است كه از دست بدهد دوستى از ياران را كه به دست آورده (زيرا دوست يافتن آسان تر است از نگاهداشتن او).

حکمت 012

امام عليه السلام درباره كسانى (عبدالله ابن عمر ابن خطاب و سعد ابن ابى وقاص و سعيد ابن عمرو ابن نفيل و اسامه ابن زيد و محمد ابن مسلمه و انس ابن مالك و ابوموسى اشعرى و احنف ابن قيس و مانند ان ايشان) كه از جنگيدن به همراهى آن حضرت (با دشمنان) كناره گيرى كردند فرموده است: با حق (امام عليه السلام) همراهى ننمودند و باطل (معاويه) را كمك نكردند (اشاره به اينكه آنان كه باطل را يارى نمودند بهانه اى دارند و آنان كه بى طرفى اختيار نمودند عذرى ندارند، و يا اشاره است به بيهوده بودن وجود كسانى كه اثرى از حق و نشانه اى از باطل در آنها نيست، و يا اشاره به آنست كه ايشان در شقاوت و گمراهى به عمرو ابن عاص و ديگران كه باطل را يارى نمودند نرسيده بودند).