لطفا منتظر باشید ...
حکمت 440
امام عليه السلام (در زيان ناسپاسى) فرموده است: هر كس مصائب و اندوههاى كوچك و بزرگ شمارد خداوند او را به بزرگهاى آنها گرفتار گرداند (زيرا بزرگ شمردن اندوه كوچك دليل بر راضى نبودن به قضاء و قدر الهى است كه مستلزم مستعد بودن براى فزونى بلاء و اندوه است، ولى اگر آدمى بر مصيبت و اندوهى كه پيش مى آيد خدا را سپاسگزار باشد آماده براى دفع آن شود).
حکمت 441
امام عليه السلام (درباره عزت نفس) فرموده است: هر كس را نفس كريم و بزرگوار شد (خود را ارجمند دانست) شهوتهايش نزد او خوار مى گردد (از آن پيروى ننمايد تا به ذلت و خوارى نيفتد).
حکمت 442
امام عليه السلام (در زيان شوخى) فرموده است: مردى شوخى نكرد از هر جور شوخى مگر آنكه پاره اى از عقل خود را رها كرد رها كردنى (شوخى باعث سبكى عقل مى شود).
حکمت 443
امام عليه السلام (درباره آميزش با يكديگر) فرموده است: بى اعتنائى تو به كسى كه به تو رغبت دارد (باعث) كمى نصيب و بهره است، و رغبت تو به كسى كه به تو بى اعتناء است (سبب) ذلت و خوارى نفس است.
حکمت 444
امام عليه السلام (در نكوهش عبدالله ابن زبير) فرموده است: همواره زبير مردى از (خويشان) ما اهل بيت بود تا وقتى كه پسر شوم او عبدالله پديد آمد (عبدالله خويشاوندى را با ما بريد زيرا او اگر چه از اصحاب رسول خدا صلى الله عليه و آله بود ولى بعد از آن حضرت زنديق گشت يعنى در باطن كافر گرديده و آشكار اظهار ايمان مى نمود چنانكه مرحوم مامقانى در كتاب تنقيح المقال فرموده، و از مرحوم مجلسى است در كتاب بحارالانوار: عبدالله ابن زبير بنى هاشم را دشمن مى داشت، و على عليه السلام را لعن نموده دشنام مى داد، خلاصه اين فرمايش را كه نويسندگان سنى و شيعه در كتابهاشان نقل نموده اند در نسخ نهج البلاغه نيست ما آن را از نسخه ابن ابى الحديد نقل نموديم).
