نامه 014-به سپاهيانش - ترجمه نهج البلاغه نسخه متنی

نامه 014-به سپاهيانش

از وصيتهاى آن حضرت عليه السلام است به لشگر خود پيش از روبرو شدن با دشمن لشگر شام در جنگ صفين (كه در آن راه فيروزى را به آنان نمايانده و از آزار رساندن به زنان نهى مى فرمايد): با آنها لشگر شام نجنگيد (شروع به جنگ ننمائيد) تا اينكه ايشان جنگ با شما را آغاز نمايند، زيرا- سپاس خدا را كه شما داراى حجت و دليل هستيد (چون آنان بر امام زمان خود ياغى گشته اند و جنگ با آنها واجب است، چنانكه در قرآن كريم س 49 ى 9 مى فرمايد: و ان طائفتان من المومنين اقتتلوا فاصلحوا بينهما فان بغت احداهما على الاخرى فقاتلوا التى تبغى حتى الى امرالله فان فاءت فاصلحوا بينهما بالعدل و اقسطوا ان الله يحب المقسطين يعنى اگر دو گروه از مومنين زد و خورد نمايند بين آنها آشتى دهيد، پس اگر يكى از آنها بر ديگرى تعدى و ستم نمود به صلح و آشتى تن نداد با گروهى كه افزونى جسته و ستم مى كند بجنگيد تا به حكم خدا و دستور او روآورند، پس اگر روآوردند بين آنها را به عدل و برابرى آشتى دهيد، و در همه كارها به عدل و راستى رفتار نمائيد كه خدا رفتار كنندگان به عدل و راستى را دوست مى دارد يعنى آنان را از رحمت خود بهره مند گرداند) و شروع نكردن شما به ج

نگ با آنها تا اينكه آنان شروع به جنگ با شما نمايند اين روش حجت و دليل ديگرى است براى شما بر آنها (زيرا شروع آنها به جنگ مانند جنگ با خدا و رسول است به دليل آنكه حضرت رسول صلى الله عليه و آله فرموده: يا على حربك حربى يعنى اى على جنگ با تو جنگ با من است و كسى را كه با خدا و رسول جنگيده فساد و تباهكارى كند بايد كشت، چنانكه در قرآن كريم س 5 ى 33 مى فرمايد: انما جزاء الذين يجاربون الله و رسوله و يسعون فى الارض فسادا ان يقتلوا او يصلبوا او تقطع ايديهم و ارجلهم من خلاف او ينفوا من الارض ذلك لهم خزى فى الدنيا و لهم فى الاخره عذاب عظيم يعنى سزاى آنانكه با خدا و رسول مى جنگند و به فساد و تباهكارى در روى زمين مى كوشند آن است كه كشته يا به دار كشيده شوند يا دست راست و پاى چپ آنها بريده شود يا از شهرى به شهر ديگر آواره گردند كه اينگونه در دنيا برايشان ذلت و خوارى و در آخرت عذاب بزرگ بار آورد. و در س 2 ى 194 مى فرمايد: فمن اعتدى عليكم فاعتدوا عليه بمثل ما اعتدى عليكم و اتقوا الله و اعملوا ان الله مع المتقين يعنى هر كه بر شما ستم كند در جنگ پيشدستى نمايد پس شما مانند همان ستمى كه او بر شما واداشته به او بنمائيد، و از خدا ب

ترسيد، و بدانيد خداوند با پرهيزكاران است) پس اگر (آنان شروع به جنگ نموده شما را به جنگ واداشتند، و) به امر و خواست خداوند برايشان فرار و شكست روى داد گريخته را نكشيد، و درمانده را زخمى نكنيد، و زخم خورده را از پا در مى آوريد، و زنان را با آزار رساندن به آنها بر مى انگيزانيد هر چند دشنام به شرافت و بزرگوارى شما داده به سرداران و بزرگانتان ناسزا گويند، زيرا نيروها و جانها و خردهاى ايشان ضعيف و سست است، ما (در زمان حضرت رسول صلى الله عليه و آله) مامور شديم كه از ايشان دست بداريم و حال آنكه مشركه بودند (پس در صورت اظهار اسلام حتما بايستى از تعرض به آنها خوددارى نمود) و در زمان جاهليت اگر مردى زنى را به سنگ يا چماق مى زد بر اثر آن او را و بعد از او فرزندانش را سرزنش مى نمودند.