لطفا منتظر باشید ...
حکمت 371
امام عليه السلام (درباره روزى) فرموده است: روزى دوگونه است: روزى كه تو آن را مى طلبى و روزى كه آن تو را مى طلبد كه اگر تو به سويش نروى به سويت خواهد آمد، پس اندوه سال خود را بر اندوه روز خويش بار مكن كه هر روزى تو را روزى در آن كافى است، پس اگر سال (كه غم روزى آن را مى خورى) از عمر تو باشد خداوند تعالى در هر فردا كه نو شود زود به تو برساند روزى كه قسمت كرده است، و اگر سال از عمر تو نباشد چه كار دارى غم خورى براى چيزى كه برايت نيست، و هرگز به روزيت از تو جويائى پيشى نمى گيرد، و غلبه كننده اى بر آن به تو دست نخواهد يافت (تا آن را از چنگت بربايد) و هرگز آنچه برايت مقدر شده كندى نخواهد نمود (به موقع خود مى رسد. سيدرضى عليه الرحمه فرمايد:) اين سخن (هر كس روزى مقدرش خواهد رسيد) پيش از اين در اين باب گذشت (فرمايش دويست و پنجاه و نهم) ولى چون در اينجا واضحتر و مشروحتر بود دوباره آن را بيان كرديم بنابر قاعده و پايه اى كه در اول اين كتاب (صفحه بيستم) گذاشته شد.
حکمت 372
امام عليه السلام (در ناسازگارى دنيا) فرموده است: بسا رو آورنده به روز كه پشت بر آن نكند (اجل او را به شب مهلت ندهد) و بسا كسى كه بر (خوشى) او غبطه بردند در اول شب و در آخرش گريه كنندگان بر او برخاستند (آرى سرشب تخت و تاج داشت و بامداد به زير خاك رفت، پس خردمند به دنيا و كالاى آن دل نبندد و دين خود و سعادت جاويدش را به آن نفروشد).
حکمت 373
امام عليه السلام (درباره سخن) فرموده است: سخن در قيد و بند تو مى باشد تا آن را نگفته اى و چون به زبان آوردى تو در بند آن هستى (پيشتر تو بر آن مسلط بودى و اكنون آن بر تو چه سود رساند چه زيان) پس زبانت را (در خزينه دهان) نگاه دار چنانكه طلا و نقره را در خزينه مينهى كه بسا يك كلمه نعمتى را از دست مى دهد و عذاب و گرفتارى پيش مى آورد (بنابراين بايد پرگوئى نكرده پيش از انديشه سخن نگفت).
حکمت 374
امام عليه السلام (نيز درباره سخن) فرموده است: آنچه را نمى دانى مگو (چون يا دروغ است يا احتمال دروغ در آن مى رود و ديگر از سخن روى جهل و نادانى واجب است دورى گزيد) بلكه هر چه را هم مى دانى مگو (چون ممكن است براى خودت يا براى ديگرى زيان داشته باشد مانند فاش كردن راز كسى) زيرا خداوند سبحان بر همه اعضاء و اندام تو احكامى را واجب كرده كه روز قيامت به آنها بر تو دليل و بهانه مى آورد (مثلا مى فرمايد به تو زبان دادم كه سخن حق و بجا گوئى و چون اطاعت نكردى شايسته عذاب و كيفر هستى).
