لطفا منتظر باشید ...
حکمت 155
امام عليه السلام (در نيكى به آنكه شايسته نيست) فرموده است: هر كه به جا آورد حق كسى را كه او حقش را به جا نمى آورد (احترام كند كسى را كه او درباره اش احترام نمى نمايد) او را بندگى نموده است (زيرا بندگى فروتنى است درباره كسى كه بدون خواستن پاداش اعتراف به عظمت و بزرگى او شود پس احترام به كسى كه سود و زيانى ندارد مانند عبادت و بندگى او است، و چون در بعضى از جاها احترام كردن ستوده شده پس منظور امام عليه السلام از اين فرمايش اين است كه شخص در احترام از حد تجاوز نكند يا كسى را كه شايسته نيست بزرگ نداند چنانكه در وصيت خود به امام حسن عليه السلام فرمود: احمل نفسك من اخيك عند صرمه على الصله تا آنجا كه فرمود: و اياك ان تضع ذلك فى غير موضعه او ان تفعله به غير اهله، براى ترجمه و شرح آن به جز پنجم اواخر نامه سى و يكم مراجعه شود. و در نسخه ابن ابى الحديد فقد عبده به تشديد باء ضبط شده يعنى كسى كه به جا آورد حق كسى را كه او حقش را به جا نمى آورد او را بنده خويش گردانيده، زيرا در بجا آوردن حق او پاداشى در نظر نگرفته است بلكه خواسته به او احسان و نيكى كند).
حکمت 156
امام عليه السلام (درباره اطاعت مخلوق) فرموده است: اطاعت و پيروى مخلوق سزاوار نيست جائى كه نافرمانى خدا در آن باشد (يا عبادت و بندگى جائز نيست آنجا كه موجب معصيت باشد مانند نماز خواندن در زمين غصبى و جائى كه به ستم گرفته شده است).
حکمت 157
امام عليه السلام (درباره دست اندازى به حق ديگرى) فرموده است: كسى كه درباره حق خود سهل انگارى كند سرزنش نمى شود بلكه سرزنش براى كسى است كه به حق ديگرى دستبرد زده (زيرا كسى كه به حق ديگرى دست اندازد ستم نموده بدترين زشتيها و ستمگر شايسته سرزنش است).
حکمت 158
امام عليه السلام (در زيان خودپسندى) فرموده است: خودپسندى (شخص را) از به دست آوردن افزونى باز مى دارد (زيرا خودپسند در هر مقامى گمان دارد كه منتهى درجه آن را يافته و اين گمان او را از به دست آوردن مقام بالاتر باز مى دارد).
