لطفا منتظر باشید ...
حکمت 112
امام عليه السلام (درباره آزمايش بندگان) فرموده است: بسا كسى كه به احسان و بخشش (خداوند) به او كم كم به عذاب و كيفر نزديك شده (چون هر چند خدا به او احسان نمايد او به نافرمانى بيفزايد و كفران كند) و بسا كسى كه به پنهان ماندن (بديها) بر او فريب خورده (زيرا هر چه كار زشت كرده رسوا نشده) و بسا كسى كه به جهت گفتار نيك (مردم) درباره او در فتنه و سختى افتاده (چون خودپسندى او را از سپاسگزارى نعمتهاى خدا كه جمله آنها گفتار نيك مردم است درباره او باز مى دارد و به عذاب و سختى گرفتار مى گردد) و خداوند كسى را مانند مهلت دادن او (در دنيا) آزمايش ننمود (زيرا نعمت زندگى بزرگترين نعمتى است كه بنده به آن آزمايش مى شود).
حکمت 113
امام عليه السلام (درباره دوست و دشمن خود) فرموده است: دو مرد در را من تباه شدند (يكى) دوستى كه (در دوستيش) زياده روى كند (مرا از مرتبه ولايت بالاتر بداند) و (ديگر) دشمنى كه در دشمنى زياده روى كند (مقام و منزلت مرا منكر باشد).
حکمت 114
امام عليه السلام (درباره فرصت از دست دادن) فرموده است: از دست دادن فرصت (اقدام ننمودن به كار در وقت و مناسب باعث) غم و اندوه است.
حکمت 115
امام عليه السلام (درباره دنيا) فرموده است: داستان دنيا چون داستان مار است كه دست بر آن بكشى نرم و در اندرزش زهر كشنده است، فريب خورده نادان برطرف آن مى رود، و خردمند پايان بين از آن دورى مى گزيند.
حکمت 116
از امام عليه السلام از (اوصاف) قريش پرسيدند فرمود: اما بنى مخزوم (طائفه اى از قريش) گل خوشبوى قريش هستند (زيرا مردانشان زيرك و زنانشان آراسته اند) سخنان مردانشان (به جهت شيرين زبانى) و زناشوئى با زنانشان را (بر اثر آراستگى) دوست مى دارى، و اما بنى عبدشمس (طائفه ديگر از قريش) دوربين ترين قريش مى باشند از راى و انديشه و جلو گيرنده ترين آنانند چيزى را كه پشت سر ايشان است (در پيشامدها يگانه اند) و اما ما (بنى هاشم، طائفه ديگر از قريش) بخشنده تريم آنچه را (دارائى) كه در دستمان است، و جوانمردتريم به جان دادن هنگام مرگ (در ميدان جنگ از كشته شدن باك نداريم) و ايشان (بنى عبدشمس كه بنى اميه از آنها هستند از روى شمار) بيشترند، و (در آميزش) بسيار فريبنده و زشت رو مى باشند، و ما (در گفتار) فصيح تر (رساتر) و نيكخواه تر و (در معاشرت) خوشروتر هستيم.
