لطفا منتظر باشید ...
خطبه 105-وصف پيامبر و بيان دلاورى
از خطبه هاى آن حضرت عليه السلام است (در وصف دين اسلام و مدح رسول اكرم و سرزنش اصحاب خود از جهت سهل انگارى در جنگ با معاويه و لشگر شام): سپاس خدايى را سزا است كه (حقايق) اسلام را (بر همه خردمندان) واضح و آشكار نمود، و براى كسى كه در آن وارد گردد (مسلمان شود) راههاى سرچشمه آن را آسان گردانيد (پس اگر بخواهد از منبع علوم و معارف پيغمبر و ائمه اطهار بهره مند شود رادع و مانعى براى او نيست) و اركان و پايه هاى آن را محكم و استوار نمود (اصول و فروعش را روى دو پايه برهان عقل و علم بنا نهاد) تا كسى (كفار و منافقين) نتواند بر آن غلبه و فزونى يابد (و آن را از بين ببرد) پس آن را (محل) امن (از قتل و غارت و دزدى و مانند آنها در دنيا و آسودگى از عذاب آخرت) قرار داد، براى كسى كه خود را به آن متصل كرد (به دستور آن رفتار نمود) و (نشانه) صلح و آشتى براى كسى كه در آن داخل گشت (كافرى كه مسلمان شد و به يگانگى خدا و پيغمبرى رسول اكرم گواهى داد) و برهان و دليل براى كسى كه بوسيله آن سخن گفت (زيرا اسلام بر حقيقت هر امرى حجت و دليل است) و شاهد و گواه براى كسى كه با گوينده آن دشمنى كرد، و نور و روشنى (هادى و راهنما) براى
كسيكه از آن روشنى طلبيد (بخواهد در راه راست قدم نهاده از تاريكى ضلالت و گمراهى برهد) و فهم (و درك حقائق اشياء) براى كسيكه تدبر كرد، و عقل و خرد براى كسيكه (در مخلوقات) تفكر و انديشه نمود، و نشانه (رستگارى) براى كسيكه به فراست راه حق را جست، و بينايى براى كسيكه تصميم گرفت (تا به خطا و اشتباه كارى انجام ندهد) و عبرت و آگاهى براى كسيكه پند پذيرفت، و نجات و رهايى (از عذاب) براى كسيكه (به درستى آن) تصديق و اعتراف نمود، و وثوق و اطمينان براى كسى كه توكل داشت (و به خدا) اعتماد كرد، و آسايش براى كسى كه (كارش را به پروردگار) تفويض نمود، و سپر براى كسى كه (در سختيها) شكيبا بود، پس اسلام روشن ترين راهها و آشكارترين مذاهب است، مناره آن (راستى و درستيش) در بلندى (و هويدا) است، راههاى آن درخشان (و نمايان) است، چراغهايش (پيغمبر اكرم و اوصياء آن حضرت تاريكى دلهاى نادانان را) روشنى دهنده است، و در ميدان مسابقه پيش رونده است، پايان آن (مقرب بودن در درگاه خداوند) بلند است، گردآورنده اسبان مسابقه است (تا سواران آنها براى تقرب بدرگاه الهى از يكديگر پيشى گيرند) جائزه اى كه براى مسابقه تعيين شده به قدرى نفيس و نيكو است كه همه به آ
ن رغبت دارند، اسب دوانهاى آن شريف و بزرگوارند، راه آن تصديق (به خدا و رسول) و نشانه آن اعمال صالحه و پايان آن مرگ (كه آنگاه تكاليف ساقط گردد) و ميدان رياضت و تربيت آن دنيا است، و محل دواندن اسبهاى آن قيامت است، و بهشت جائزه و پاداش آن ميباشد.
