خطبه 134-راهنمائى عمر در جنگ - ترجمه نهج البلاغه نسخه متنی

و قسمتى از اين خطبه است (در تمسك به كتاب خدا): و بدانيد او (دنياپرست كوردل) از هر چه دارا باشد سير شده و ملول ميگردد به جز از زندگى، زيرا در مرگ آسايش نمييابد، (چون در دنيا به دستور خدا و رسول رفتار نكرده تا بعد از مرگ موجب راحتى او باشد) و جز اين نيست كه بينائى در دنيا (باور داشتن به آنچه بعد از مرگ واقع ميشود) به منزله حكمت است كه آن براى دل مرده حيات و زندگى و براى چشم كور بينائى و براى گوش كر شنوائى و براى تشنه (رحمت الهى) سيرابى است، و در آن بى نيازى كامل (از دنيا) و سلامتى (از عذاب) است (و راه نجات و رستگارى شما): كتاب خدا (قرآن كريم) است كه به وسيله آن (حق را) مى بينيد و ميگوئيد و ميشنويد، و بعضى از آن به بعض ديگر گويا (پاره اى از آيات آن آيه ديگر را تفسير مينمايد) و بعضى از آن بر بعض ديگر گواه است (براى فهم مراد از آيه اى به آيه ديگر استشهاد ميشود) و (از اين جهت) قرآن در معارف و احكام الهى اختلاف ندارد، و پيرو مومن به خود را از خدا جدا نميگرداند (بلكه او را به شاهراه هدايت و رستگارى رهسپار مينمايد). (و با داشتن چنين راهنماى بزرگ در دسترس مع ذلك)

شما متفق شده ايد بر كينه ورزى در بين خودتان و روئيده گياه روى سرگينهاى چهارپايان شما (دوستى شما با هم مانند روئيدن گياه است به روى سرگين كه به ظاهر سبز و خرم و در باطن متعفن و رنج آور است و كسى را به آن ميل و رغبتى نيست) و براى دوستى آرزوها با يكديگر دوست شديد، و در بدست آوردن دارائيها با هم دشمنى ورزيديد، شما را شيطان ناپاك حيران و سرگردان نموده، و فريب (خوردن از نفس اماره) گمراه كرده است، و براى خود و شما (نجات و رهائى از شر شيطان و نفس اماره را) از خدا يارى ميجويم.

خطبه 134-راهنمائى عمر در جنگ

از سخنان آن حضرت عليه السلام است هنگاميكه عمر ابن الخطاب براى رفتن به جنگ روميان از آن بزرگوار مشورت نمود: خداوند براى اهل اسلام ضامن شده است كه حدود و نواحيشان را حفظ كند، و عورتشان را (چيزيكه نبايد دشمن بر آن آگاه شود) بپوشاند، و آن خداوندى كه آنها را يارى كرد در زمانى كه اندك بودند و نميتوانستند (از دشمن) انتقام بكشند، و آنها را از مغلوب شدن باز داشت در حالتى كه كم بودند و توانائى دفاع (از خود) نداشتند (خداوندى كه در صدر اسلام مسلمانان را با اينكه مانند امروز داراى جمعيت بيشمار و قدرت و توانائى نبودند يارى كرد، اكنون هم يارى خواهد فرمود، زيرا) زنده است و هرگز نميميرد (پس در كارزار حاضر مشو، زيرا) تو خود اگر بسوى اين دشمن (قيصر روم و لشگريانش) روانه شوى و در ملاقات با ايشان (پس از زد و خورد) مغلوب گردى براى مسلمانان شهرهاى دوردست و سرحدها پناهى نميماند، بعد از تو مرجعى نيست كه (براى جلوگيرى از فتنه و فساد) به آنجا مراجعه نمايند، پس (مصلحت در اينست كه تو در اينجا بمانى و بجاى خود) مرد جنگ ديده و دليرى بسوى ايشان بفرست، و به همراهى او روانه كن كسانى را كه طاقت بلا و سختى جنگ داشته و پند و اند

رز را بپذيرند، پس اگر خداوند (او را) غالب گردانيد همان است كه ميل دارى و اگر واقعه ديگرى پيش آيد تو يار و پناه مسلمانان خواهى بود (ميتوانى دوباره لشگرى فراهم ساخته به جنگ ايشان بفرستى).