حکمت 129 - ترجمه نهج البلاغه نسخه متنی

اینجــــا یک کتابخانه دیجیتالی است

با بیش از 100000 منبع الکترونیکی رایگان به زبان فارسی ، عربی و انگلیسی

ترجمه نهج البلاغه - نسخه متنی

سید علی نقی فیض الاسلام

| نمايش فراداده ، افزودن یک نقد و بررسی
افزودن به کتابخانه شخصی
ارسال به دوستان
جستجو در متن کتاب
بیشتر
تنظیمات قلم

فونت

اندازه قلم

+ - پیش فرض

حالت نمایش

روز نیمروز شب
جستجو در لغت نامه
بیشتر
لیست موضوعات
توضیحات
افزودن یادداشت جدید

حکمت 129


امام عليه السلام (در شرايط دوستى) فرموده است: دوست (در حقيقت) دوست نيست مگر آنكه رعايت نمايد برادر (دوست) خود را در سه وقت: در رنج و گرفتارى او (به جان و مال همراهى كند) و در نبودن او (از گفتن و شنيدن سخنان ناروا حفظش نمايد) و در وفات و بدرود زندگى او (به دعاء و استغفار يادش كند).

حکمت 130


امام عليه السلام (در دعاء و توبه و استغفار و شكر) فرموده است: كسى را كه چهار چيز دادند از چهار چيز نوميد نگشته: كسى را كه امر به دعاء نمودند از روا ساختن درخواست نوميدش نگردانند، و كسى را كه دستور توبه دادند از پذيرفتن نوميدش نسازند، و كسى را كه به استغفار وادار نمودند از آمرزش نوميدش ننمايند، و كسى را كه شكر و سپاس ياد دادند از افزونى (نعمتها) نوميدش نكنند (سيدرضى رحمه الله فرمايد:) و تصديق و گواهى بر اين فرمايش در كتاب خدايتعالى است كه درباره دعاء (س 40 ى 60( فرموده است: ادعونى استجب لكم يعنى بخوانيد مرا درخواست شما را روا مى سازم، و درباره استغفار (س 4 ى 110( فرموده است: و من يعمل سوءا او يظلم نفسه ثم يسغفر الله يجد الله غفورا رحيما يعنى كسى كه كار زشت انجام دهد يا به خود ستم كند پس از آن از خدا آمرزش بخواهد خداوند را آمرزنده مهربان مى يابد، و درباره سپاسگزارى (س 14 ى 7( فرموده است: لئن شكرتم لازيدنكم يعنى اگر شكر نعمت به جا آوريد نعمت شما را افزون مى سازم، و درباره توبه (س 4 ى 17( فرموده است: انما التوبه على الله للذين يعملون السوء بجهاله ثم يتوبون من قريب فاولئك يتوب الله عليهم و كان الله

عليما حكيما يعنى خدا توبه كسانى را مى پذيرد كه كار زشت و ناشايسته از روى نادانى به جا آورده پس از آن به زودى (پيش از رسيدن مرگ) توبه كنند پس خدا آنها را مى بخشد و خدا (به توبه راستى) دانا و (درباره هر كس) درستكار است.

حکمت 131


امام عليه السلام (درباره اسرار بعضى از عبادات) فرموده است: نماز (سبب) تقرب و نزديكى هر پرهيزكارى است (به رحمت خدا) و حج جهاد (جنگيدن در راه خداى) هر ناتوانى است (كه توانائى جهاد با كفار را ندارد، زيرا حج مشتمل به سختيهاى جهاد از قبيل دورى از زن و فرزند و برخوردن به سردى و گرمى و ترس و بيم است، و اين كه حج را جهاد ناتوانان فرمود براى آن است كه توانايان را به غير از حج جهاد هم لازم است) و براى هر چيز زكاتى است و زكاه و نمو بدن روزه داشتن است (اگر چه در ظاهر قوه بدن كم مى شود ولى در باطن با دورى گزيدن از شهوات نفس توانا مى گردد، چنانكه دارائى با زكوه دادن در ظاهر كم مى شود ولى در باطن بابركت و پر سود مى گردد) و جهاد زن خوشرفتارى با شوهر و اطاعت از او است (چون جهاد بر او روا نيست و مهمترين جهاد او زد و خورد با نفس اماره و پيروى از شوهر است).

/ 441