لطفا منتظر باشید ...
حکمت 132
امام عليه السلام (درباره صدقه) فرموده است: رسيدن روزى را (از آسمان رحمت) با صدقه دادن بخواهيد (چون صدقه سبب رسيدن روزى است) و كسى كه به گرفتن عوض يقين و باور داشته باشد به بخشيدن سخى و جوانمرد است (چون باور دارد كه از جانب خداوند عوض مى گيرد در بخشيدن بخل و زفتى نمى كند).
حکمت 133
امام عليه السلام (درباره روزى) فرموده است: كمك و يارى (روزى هر كس از جانب خدا) به اندازه نيازمندى (او) خواهد رسيد.
حکمت 134
امام عليه السلام (در ترغيب به ميانه روى) فرموده است: تنگدست نشد كسى كه (در زندگى) ميانه روى پيشه نمود (در قرآن كريم س 17 ى 29 مى فرمايد: و لاتجعل يدك مغلوله الى عنقك و لاتبسطها كل البس فتقعد ملوما محسورا يعنى دست خود را به گردنت مبند (در صرف مال سختگير مباش) و نه بسيار باز و گشاده دار كه (هر كدام كنى) به نكوهش و حسرت و اندوه بنشينى).
حکمت 135
امام عليه السلام (درباره آسوده ماندن) فرموده است: كمى جيره خوار يكى از دو دست است (و دست ديگر به دست آوردن مال است) و دوستى نمودن (با مردم) نيمى از خرد است (و نصف ديگر سائر صفات يا دور ماندن از شر و بدى ايشان است) و گرفتارى و اندوه نصف پيرى است (و نيم ديگر فزونى عمر مى باشد).
حکمت 136
امام عليه السلام (در شكيبائى) فرموده است: شكيبائى به اندازه اندوه مى رسد (مصيبت هر چه بزرگ باشد خداوند برابر آن شكيبائى عطاء مى فرمايد) و كسى كه در مصيبت دست خويش به رانش زند (بيتابى كند) پاداشش (كه براى او در آن مصيبت مقرر گشته) تباه مى گردد.
