حکمت 072 - ترجمه نهج البلاغه نسخه متنی

حکمت 072

امام عليه السلام (در شادى و افسردگى بيجا) فرموده است: هر چه به شمار آيد (پايان دارد چون خوشى و افسردگى و سود و زيان و تندرستى و بيمارى) بسر آينده (از بين رونده) است، و هر چه بايد برسد (خير يا شر مقدر گشته) خواهد رسيد (پس خردمند در اين گونه امور شاد و افسرده نشود).

حکمت 073

امام عليه السلام (در انديشه پايان كار) فرموده است: هر گاه كارها مشتبه شد (نيكى و بدى پايان آنها دانسته نشد) انجام آنها به آغازشان مقايسه و برابرى مى شود (پس اگر آغاز كار نيك يا بد باشد انجام آن نيك يا بد خواهد بود، زيرا سال نيكو از بهارش آشكار است).

حکمت 074

از خبر ضرار ابن ضمره ضبابى (كه از خواص و نيكان اصحاب امام عليه السلام) است هنگامى كه نزد معاويه آمد و معاويه از اميرالمومنين عليه السلام از او پرسيد، گفت: گواهى مى دهم كه در بعضى از جاهائيكه عبادت مى كرد ديدم او را هنگامى كه شب پرده هاى تاريكى گسترده و آن حضرت در محراب عبادت ايستاده، ريش خويشتن در دست گرفته، مى پيچيد مانند پيچيدن مار گزيده، و گريه مى كرد مانند گريه كردن اندوه رسيده، و (درباره دنيا) مى فرمود: اى دنيا اى دنيا از من بگذر، آيا (براى فريب) خود را به من عرضه مى كنى و مى نمائى؟ يا به من شوق داشته مرا خواهانى؟ نزديك مباد هنگام (فريب) تو، و چه دور است آرزوى تو! ديگرى را بفريب كه مرا به تو نيازى نيست، و تو را سه بار طلاق گفته ام (از تو چشم پوشيده ام) كه در آن بازگشت نيست، پس زندگانى تو كوتاه، و اهميت تو اندك، و آرزوى تو پست است، آه از كمى توشه (عبادت و بندگى) و درازى راه، و دورى سفر (آخرت) و سختى ورودگاه (قبر و برزخ و قيامت. پس از اين معاويه گريست و گفت: خدا اباالحسن را رحمت كند چنين بود، اى ضرار اندوه تو بر آن حضرت چگونه است؟ گفت مانند اندوه زنى كه فرزندش را كنارش سر ببرند).