خطبه 049-صفات خداوندى - ترجمه نهج البلاغه نسخه متنی

خطبه 049-صفات خداوندى

از خطبه هاى آن حضرت عليه السلام است (در صفات حق تعالى): سپاس مخصوص خداوندى است كه داناى به امور پنهانى است (پنهانيها نزد او هويدا است، پس به آنچه آشكار است بطريق اولى دانا است) و نشانهاى ظاهر و هويدا (جميع موجودات) بر وجود هستى او دلالت دارد (از روى علامات و آثار ظاهر و پيدا است، زيرا مخلوق بخالق نيازمند است، و نمى شود كه ممكن بخودى خود داراى وجود هستى گردد) و ديدن او با بينائى چشم محال است (زيرا در مكانى نيست تا بچشم ديده شود) پس چشم كسيكه او را نديده (هستى و بودنش را) انكار نمى كند (زيرا آثار هستى او را مى بيند) و دل كسيكه هستى او را (از آثار و علامات) دانسته به كنه ذاتش پى نمى برد، در بلندى (بر همه) برترى دارد، و هيچ چيز از او بالاتر نيست، و در نزديكى (به همه) نزديك است، و هيچ چيز از او نزديكتر نيست، پس (چون به همه احاطه دارد) بلندى او او را از مخلوقاتش دور نكرده، و نزديكى او خلق را در مكانى با او مساوى و برابر ننموده، عقلها را بر حد و نهايت صفت خود آگاه نساخته (زيرا براى صفات كه عين ذات او است حدى نيست) و (لى) آنها را از شناختن خويش به قدر واجب باز نداشته (زيرا عقول اگر چه به كنه ذات و صف

ات او پى نمى برند ولى به قدر واجب از آثار و علامات به معرفت و شناسائيش راه برده به او اعتراف كرده اند) پس او است خداوندى كه آثار و علامات موجوده بر اقرار دل منكر او گواهى مى دهد (كسانيكه خدا را بگفتار و كردار انكار مى كنند آثار و علامات موجوده گواهى مى دهد كه در دل به او اقرار دارند) و منزه است خداوند از گفتار آنهائيكه او را بخلق تشبيه مى كنند، و كسانيكه او را انكار مى نمايند.