لطفا منتظر باشید ...
حکمت 264
امام عليه السلام (درباره گرفتاريهاى خود) فرموده است: اگر پاهاى من در اين لغزشگاهها استوار ماند (خلافتم پا برجا گشته و از جنگهاى داخلى آسوده شوم) چيزهائى را تغيير مى دهم (بدعتهاى مخالفين را از بين برده احكام را طبق دستور رسول خدا صلى الله عليه و آله اجرا مى نمايم.
حکمت 265
امام عليه السلام (در اينكه بايد به آنچه مقدر شده ساخت) فرموده است: با يقين و باور بدانيد كه خدا قرار نداده براى بنده اگر چه بسيار چاره جو و سخت كوشا و در مكر و فريب توانا باشد بيشتر از آنچه در علم الهى براى او مقدر و نامزد گشته است، و جلوگير نشده است بين بنده كه ناتوان و كم چاره بوده و بين اينكه برسد به او آنچه در علم الهى براى او مقدر و نامزد شده است، و شناساى به اين راز و بكار برنده آن از جهت آسودگى در سود (دنيا و آخرت) برترين مردمان است، و چشم پوشنده و شك كننده در آن از جهت گرفتارى در زيان برترين مردمان است، و بسا به نعمت رسيده اى كه به سبب نعمت كم كم به عذاب و كيفر نزديك گشته، و بسا گرفتارى كه بر اثر گرفتارى احسان و نيكوئى به او شده است، پس اى شنونده (اين گفتار) بسيار سپاسگزار و كم به شتاب و به رسيده از روزى بايست و تن به رضا بده (كه كس را بيشتر از آنچه بايد به او برسد ندهند. و اين مطلب منافات با امر و دستور به دعا و سعى و كوشش در طلب رزق ندارد، زيرا دعاء و سعى در به دست آوردن روزى گاهى سبب وجود روزى بيش از آنچه مقدر گشته مى شود).
حکمت 266
امام عليه السلام (در ترغيب به عبادت) فرموده است: دانائى خود را (به نيست شدن دنيا) نادانى قرار ندهيد (كه از آخرت چشم پوشيده به دنيا دل بنديد) و باورتان را (به مردن) به دودلى نگردانيد (بنابراين) اگر (به نيستى دنيا) دانائيد پس (براى آخرت) كار كنيد، و هر گاه (مردن را) باور داريد پس (توشه برداشته) پا پيش گذاريد.
حکمت 267
امام عليه السلام (در دورى از آز و آرزو) فرموده است: طمع (آدمى را) بر سر آب مى آورد بى آنكه (او را سيراب كرده) باز گرداند (هر كه به آن گرفتار شود تباه گشته رهائى نيابد) و ضامن است بى آنكه (به عهد و پيمان خود) وفا كند، و بسا آشامنده كه پيش از سيراب شدن گلوگير شود (بسا آزمند كه در راه به دست آوردن مطلوب پيش از رسيدن به آن و بهره بردن تباه گردد) و هر چند منزلت چيزى كه به آن رغبت مى شود افزون باشد اندوه نيافتن و بدست نياوردن آن بسيار گردد، و آرزوها ديده هاى بينائيها را كور مى نمايد، و نصيب و بهره (مقدر) مى آيد پيش كسى كه به سوى آن نمى آيد (بهره مقدر خواهد رسيد هر چند در طلب آن كوشش نداشته و آرزومند آن نباشند).
