حکمت 126 - ترجمه نهج البلاغه نسخه متنی

حکمت 126

امام عليه السلام هنگامى كه شنيد مردى دنيا را نكوهش مى نمود (در ستودن دنيا) فرمود: اى نكوهنده دنيا كه به نيرنگ او فريفته شده اى و به ناراستيهايش گول مى خورى! آيا به دنيا فريفته شده اى و آن را نكوهش مى نمائى، تو بر آن جرم و گناه مى نهى يا دنيا بر تو جرم مى نهد؟ از كجا و چه وقت دنيا تو را سرگردان نمود، يا كى فريبت داد؟ آيا به جاهاى برخاك افتادن پدرانت و پوسيده شدن آنها يا به خوابگاههاى مادرانت زير خاك؟ چه بسيار با دستهاى خود (به تنهائى براى بهبود درد بيمارانت) يارى نمودى، و چه بسيار با دستهايت (بيماران را) پرستارى كردى؟ براى آنان بهبودى طلبيدى، و (پس از تشخيص و به دست آوردن درد) از اطباء فائده دار و پرسيدى، بامداد داروى تو ايشان را بى نياز نمى كرد (بهبودى نمى داد) و گريه (رنج) تو بر آنان سود نداشت، و ترس تو هيچيك از آنها را فائده نبخشيد، و درباره او به خواست خود نرسيدى (شفاء نيافت) و به توانائى خويش (بيمارى و مرگ را) از او دور ساختى! و دنيا او را (كه هر چند كوشش نمودى از چنگ مرگ نرست) براى تو سرمشق قرار داد، و هلاك شدن او را هلاك شدن تو (تا بدانى با تو آن خواهد كرد كه با او نمود) محققا دنيا سراى ر

استى است براى كسى كه (گفتار) آن را باور دارد، و سراى ايمنى (از عذاب الهى) است براى كسى كه فهميد و آنچه را كه خبر داد دريافت، و سراى توانگرى است براى كسى كه از آن توشه بردارد (پيرو خدا و رسول باشد) و سراى پند است براى كسى كه از آن پند گيرد، جاى عبادت و بندگى دوستان خدا (پرهيزكاران) و جاى نماز گزاردن (يا درود فرستادن و طلب آمرزش نمودن) فرشتگان خدا، و جاى فرود آمدن وحى (پيغام) خدا، و جاى بازرگانى دوستاران خدا است كه در آن رحمت و فضل (او را) به دست آورده و سودشان بهشت بود، پس كيست دنيا را نكوهش مى كند در حالى كه (مردم را) به دورى خود (از آنها) آگاه ساخت، و به جدائى خويش نداء داد، و خود و اهلش (مردم) را به فناء و نيست شدن خبر داد، پس براى ايشان به گرفتارى خود گرفتارى (آخرت) را نشان داد، و آنان را به شادى خويش به شادى (آخرت) آرزومند گردانيد؟! شب مى كند با تندرستى (كه شخص بر اثر آن در آسايش و خوشى است) و بامداد كند درختى و اندوه براى ترغيب و خواستارى (طاعت و كار آخرت) و ترس و بيم و بر حذر بودن (از معصيت و نافرمانى) پس در بامداد پشيمانى (رستاخيز كه اعمال آشكار مى گردد) گروهى از مردم (بدكاران) آن را نكوهش مى نمايند (

از آن در رنج و افسردگى باشند) و ديگران (نيكوكاران) روز قيامت آن را بستايند (از آن خشنودند) كه دنيا (آخرت را) يادآوريشان كرد و آنان هم (آن را) به ياد آوردند، و آنها را خبر داد و ايشان هم تصديق نمودند، و آنان را پند داد و آنها هم پذيرفتند (و به سعادت جاويد رسيدند).

حکمت 127

امام عليه السلام (درباره پايان دنيا) فرموده است: خداوند را فرشته اى كه هر روز فرياد مى كند: بزائيد براى مردن، و جمع كنيد براى از بين رفتن، و بسازيد براى ويران گشتن

حکمت 128

امام عليه السلام (درباره دنيا) فرموده است: دنيا سراى گذشتن است نه سراى ماندن، و مردم در آن دو دسته اند: دسته اى خود را در آن (به خواهشهاى نفس) بفروشد پس خويش را (به كيفر آنها) هلاك گرداند، و دسته اى خود را (به طاعت و بندگى) بخرد پس خود را (از عذاب رستخيز) برهاند.