لطفا منتظر باشید ...
حکمت 143
امام عليه السلام (درباره پايان هر كس) فرموده است: پايان هر كس شيرين (سعادت و خوشبختى) است يا تلخ (شقاوت و بدبختى).
حکمت 144
امام عليه السلام (در اينكه هر چيز نيست مى شود) فرموده است: براى هر پيشامدى برگشتنى است و آنچه برگشت چنان است كه نبوده (خوشى و تلخى دنيا كه هر كس را به نوبت پيش آيد به زوال و نيستى مى گرايد به طورى كه چون بگذرد گويا چنين روز خوشى يا تلخى نبوده است).
حکمت 145
امام عليه السلام (در شكيبائى) فرموده است: فيروزى از شكيبا و بردبار جدا نمى شود هر چند روزگار (سختى) به او دراز گردد.
حکمت 146
امام عليه السلام (درباره راضى بودن به كار ديگرى) فرموده است: كسى كه به كار گروهى خشنود باشد مانند آن است كه با ايشان در آن كار همراه بوده (چون رضاء به كار زشت مستلزم دوست داشتن آن است و آن از صفات رذيله و گناه و مستحق كيفر مى باشد) و (امتياز بين كننده كار و راضى به آن اين است كه) بر هر كننده كار باطل و نادرست دو گناه است (يكى) گناه به جا آوردن آن، و (ديگرى) گناه رضاء و خشنودى به آن (كه در نيت و دل است).
حکمت 147
امام عليه السلام (درباره عهد و پيمان) فرموده است: ميخهاى عهد و پيمانها را بگيريد (در حفظ و وفاى به آنها بكوشيد، يا آنكه شرايط عهد و پيمان را محكم و استوار نمائيد، يا با وفادار پيمان بنديد نه با كسى كه شايسته نيست مانند كفار و منافقين، زيرا ايشان به عهد خود وفا نمى كنند چنانكه در قرآن كريم س 9 ى 10 مى فرمايد: لايرقبون فى مومن الا و لاذمه يعنى ايشان درباره اهل ايمان مراعات حق خويشاوندى و عهد و پيمان را نمى نمايند).
