حکمت 042 - ترجمه نهج البلاغه نسخه متنی

حکمت 042

امام عليه السلام (درباره مومن و منافق) فرموده است: اگر با اين شمشيرم ببن بينى مومن بزنم كه با من دشمن شود دشمنى نخواهد نمود، و اگر همه (كالاى) دنيا را بر سر منافق بريزم كه مرا (به راستى) دوست دارد دوست نخواهد داشت، و اين براى آن است كه (در حكم الهى) گذشته و به زبان پيغمبر امى صلى الله عليه و آله جارى گشته كه فرموده: يا على مومن با تو دشمن نمى شود و منافق تو را دوست نمى دارد.

حکمت 043

امام عليه السلام (در نكوهش خودبينى) فرموده است: سيئه و بدى كه تو را اندوهگين سازد (مانند دروغى كه بگوئى و پشيمان شوى كه چرا گفتى) نزد خدا بهتر است از حسنه و خوبى (مانند نماز خواندن يا روزه گرفتن) كه تو را به خودبينى و سرفرازى وادارد (زيرا پشيمانى گناه را بر طرف مى نمايد و خودبينى در حسنه گناهى است كه آن را تباه مى گرداند).

حکمت 044

امام عليه السلام (درباره صفات نيكو) فرموده است: مقام و مرتبه مرد به اندازه همت او است (پس اگر بلند همت بود ارجمند و بزرگوار و اگر پست همت باشد خوار و زيردست است) و راستى او به اندازه جوانمردى او است (زيرا جوانمردى سبب مى شود كه شخص آنچه شايسته است به جا آورد از زشتيها كه يكى از آنها دروغ است دورى گزيند، پس اندازه راستگوئى او از جوانمرديش شناخته مى شود) و شجاعت و دليرى او به اندازه حميت و ننگ داشتن او است از كار زشت و ناشايسته (پس هر چه بيشتر كار زشت را ننگ بداند شجاعت و دليرى بيشتر دارد) و عفت و پاكدامنى او به اندازه غيرت او است (پس هر اندازه كه غيرت او يعنى ننگ داشتن از مشاركت با ديگرى در چيزى كه مخصوص به او نيست بيشتر باشد پاكدامن تر است، زيرا غيرت است كه شخص را از پيروى شهوات و كارهاى ناروا باز مى دارد و او را پاكدامن نگاه مى دارد.