لطفا منتظر باشید ...
حکمت 291
امام عليه السلام (در ترغيب به توبه) فرموده است: اندوهگينم نكرد گناهى كه پس از آن مهلت يافتم (ناگهان نمردم) به اندازه اى كه دو ركعت نماز گزارم و از خدا اصلاح آن (گناه) را بخواهم (زيرا هر گاه انسان گناهى مرتكب شد و با نيت پاك و به راستى و درستى به بخشش و آمرزش خداوند اميدوار بود و از كرده پشيمان گشته تصميم گرفت كه دگر بار آن را به جا نياورد و به نماز كه خود كفاره گناه است ايستاد و از حقتعالى آمرزش خواست به آن گناه كيفر نمى شود پس از اين رو آن گناه او را اندوهگين نمى سازد، و ناگفته نماند كه فرمايش امام عليه السلام براى آموختن به ديگرى و اشاره است به اينكه نماز كفاره گناهان است و انسان بايد از گناه دور ماند و از مرگ ناگهانى پيش از توبه بترسد، وگرنه آن حضرت معصوم و از هر گناه منزه و پاك مى باشد.
حکمت 292
از امام عليه السلام پرسيدند: چگونه خدا (در روز رستخيز) از مخلوق با بسيارى ايشان حساب و بازپرسى مى نمايد؟ آن حضرت (درباره توانائى خدا به همه چيز) فرمود: همانطورى كه آنها را با بسياريشان روزى مى دهد، پرسيدند چگونه از آنان بازپرسى مى كند و آنها او را نمى بينند؟ فرمود: همانطورى كه ايشان را روزى مى دهد و او را نمى بينند (پس جاى شگفت نيست، زيرا همانطور كه تو مى بينى كه خدا همه بندگانش را روزى مى دهد بدون آنكه او را بينند همانطور توانا است كه از آنها بازپرسى نمايد).
حکمت 293
امام عليه السلام (درباره پيام و فرستادن) فرموده است: پيامبر تو (براى ديگرى) عقل تو را بيان مى كند (پس بايد زيرك و دانا باشد تا بتواند مراد تو را به الفاظ شيرين و سخن رسا بفهماند) و نامه تو رساتر چيزى است كه از جانبت سخن مى گويد (مانند زبان تو است و چون پيام برنده نيست كه شايد كم و زياده بگويد و باعث گرفتارى و تباهى گردد).
حکمت 294
امام عليه السلام (در ترغيب به دعاء) فرموده است: گرفتارى كه اندوه و درد به او سخت گرفته است نيازمندتر به دعاء نيست از تندرستى كه از بلاء و درد در امان نمى باشد (بلكه هر دو به دعاء و درخواست از خدا نيازمندند: او براى بهبودى يافتن و اين براى دوام تندرستى).
حکمت 295
امام عليه السلام (در سرزنش دوستداران دنيا) فرموده است: مردم پسران دنيا هستند، و مرد را به دوست داشتن مادرش سرزنش نمى كنند (اين از قبيل آن است كه گويند چون كردار بد و كارهاى زشت طبيعى و جبلى فلانى گشته او را نبايد سرزنش نمود).
