نامه 032-به معاويه - ترجمه نهج البلاغه نسخه متنی

بپرهيز از اينكه سخن خنده آور بگوئى هر چند آن را از غير نقل مى كنى (چون موجب كوچك شدن شخص است پيش مردم) و بپرهيز از مشورت و كنگاش با زنها، زيرا انديشه ايشان رو به ناتوانى و تصميمشان رو به سستى است، و با حجاب و پوشاندن چشمهاى آنها را از ديدار باز دار (مگذار بيرون رفته چشمشان بر مردم افتد) زيرا سخت گرفتن حجاب (پوشيدگى و آراستگى) براى ايشان پاينده تر است (هر چند در حجاب باشند از تباهكاريها محفوظند) و بيرون رفتن اينان بدتر نيست از آوردن تو كسى را كه از جهت ايشان اعتماد و اطميناى به او نمى باشد (خواه مرد يا زن، زيرا گاهى فساد آوردن بعضى از مردم به خانه بيش از بيرون شدن زنان است، و گاهى فساد آمدن بعضى از زنان نزد ايشان بيش از مردان است) و اگر مى توانى كارى كن كه غير تو را نشناسند، و مسلط مكن زن را به آنچه به او مربوط نيست، زيرا زن چون گياهى است خوشبو نه كارفرما (پس او را از انجام امور بازدار) و در گرامى داشتن او از آنچه مربوط به او است تجاوز مكن، و او را به طمع مينداز كه شفاعت ديگرى كند، و بپرهيز از اظهار غيرت و بدگمانى در جائى كه نبايد غيرت به كار برد (درباره زن پاكدامن بدگمان و باندك چيزى آشفته مشو)

زيرا اين كار زن درست را به نادرستى، و زنى را كه (از ناشايسته) آراسته است به دو دلى و انديشه (در آن كار) وامى دارد (زنيكه به كار ناشايسته اهميت دهد بر اثر نسبت دادن ارتكاب آن در نظر او آسان شود و ممكن است آن را بجا آورد و براى هر يك از زيردستان و كاركنان خود كارى تعيين كن تا (اگر آن را انجام نداد) او را نسبت بهمان كار واخذه و باز پرسى كنى، زيرا اين روش سزاوارتر است تا اينكه كارهايت را به يكديگر وانگزاريد، و خويشانت را گرامى دار، زيرا آنان بال و پر تو هستند كه با آن پرواز مى كنى، و اصل و ريشه تو مى باشند كه به ايشان باز مى گردى (از آنان كمك گرفته و به آنها سرفرازى) و دست ياور تو هستند كه با آن بر دشمن حمله مى كنى (و پيروز مى گردى). دين و دنياى تو را نزد خدا امانت مى سپارم (كه حفظ نموده از هر پيشامدى نگاه دارد) و بهترين قضاء و خواسته او را اكنون و آينده و در دنيا و آخرت براى تو از او درخواست مى نمايم، درود بر آنكه شايسته است.

نامه 032-به معاويه

از نامه هاى آن حضرت عليه السلام است به معاويه (كه در آن از اينكه مردم را گمراه كرده يا فرموده، و به تقوى و ترس از خدا پندش داده): و گروه بسيارى از مردم را تباه ساختى: ايشان را به گمراهى خود فريفتى، و در موج درياى (نفاق و دوروئى) خويش انداختى كه تاريكيها (گمراهيها) آنها را احاطه كرده، و شبهه ها (نادرستيها) به گردشان موج مى زند، پس از راه راستشان دور شدند (در پى حق به سوى باطل رفتند) و به پاشنه هاشان برگشتند (پس پس رفتند) و پشت كردند، و بر حسبهاشان (شرافت خاندانشان) تكيه نمودند نازيدند مگر بينايان (خردمندانشان) كه (از راه باطل براه حق) برگشتند، پس ايشان بعد از شناختنت (كه برخلاف حق قدم برداشته مردم را فريب مى دهى) از تو جدا شدند، و از كمك كردنت بيارى خدا گريختند، هنگامى كه آنها را به دشوارى كشاندى (به باطل سوق دادى) و از راه راست بر گرداندى (گمراهشان كردى) پس اى معاويه در (عذاب و كيفر) خود از خدا بترس، و مهارت را از دست شيطان بكش (با او به هم بزن و نفست را از پيروى او بازدار) زيرا دنيا از تو جدا خواهد گشت، و آخرت به تو نزديك است، و درود بر شايسته آن.