لطفا منتظر باشید ...
حکمت 336
امام عليه السلام (در ترغيب به دورى از دنيا) فرموده است: اى گروه مردم، از خدا بترسيد (به دنيا و كالاى آن دل مبنديد) چه بسا كسى كه اميد دارد به چيزى كه به آن نمى رسد، و مى سازد ساختمانى را كه در آن ساكن نمى گردد، و گرد مى آورد دارائى كه به زودى آن را رها ميكند، و شايد آن را از (راه) نادرستى گرد آورده، و از حق جلوگيرى نموده (يعنى) از راه حرام به آن رسيده، و به سبب آن زير بار گناهان رفته، پس (در قيامت) با بار گران آن باز مى گردد و در پيشگاه پروردگارش (هنگام حساب و وارسى) با حسرت و اندوه بيايد و (چنين كس چنانكه در قرآن كريم س 22 ى 11( است: خسر الدنيا و الاخره ذلك هو الخسران المبين يعنى) در دنيا و آخرت زيانكار است (اما زيان دنيائى او آن است كه هنوز بهره اى نبرده مرگ او را ربوده و زيان اخروى او آنكه در دنيا كارى نكرده كه بر اثر آن نيكبختى جاويد بهره او گردد) و زيان او زيانى است كه (بر همه) آشكار مى باشد.
حکمت 337
امام عليه السلام (درباره بازماندگان از گناهان) فرموده است: از (اسباب) پاكدامنى دست نيافتن است بر (انجام) گناهان (زيرا چون شخص به معصيتى دست نيافت ناچار از آن به سلامت ماند و كم كم گناه نكردن ملكه او گشته در نفسش رسوخ نمايد و مراد از عصمت و پاكدامنى هم همان ملكه است.
حکمت 338
امام عليه السلام (درباره آبرو) فرموده است: آبروى تو بسته است (محفوظ مى باشد) سوال و درخواست آن را مى چكاند (مى ريزد) بنگر آن را پيش كى مى ريزى (از مردم پست چيزى نخواه كه اگر خواسته ات را انجام ندهد شرمنده ديگرى و اگر روا سازد هميشه تو را فروتن مى خواهد).
حکمت 339
امام عليه السلام (درباره چاپلوسى) فرموده است: ستودن (ديگرى) بيش از آنچه (او) شايسته است چاپلوسى (و نشانه دوروئى) مى باشد، و كمتر از آنچه سزاوار است ناتوانى (و واماندن در سخن) يا رشك بردن (بر او) است (پس عدل و برابرى در آن است كه هر كس را به اندازه شايستگى ستوده مقام و منزلتش را آشكار سازيم).
حکمت 340
امام عليه السلام (درباره گناه) فرموده است: سخت ترين گناهان (نزد خدا) گناهى است كه شخص آن را آسان و خرد پندارد (زيرا بى اعتنائى به گناه اگر چه كوچك باشد مستلزم نترسيدن از كيفر و توبه و بازگشت از آن مى گردد و چون ملكه شخص گشته در نفس رسوخ نمود از هيچ گناهى هر چند بزرگ باشد پروا ندارد).
