لطفا منتظر باشید ...
حکمت 221
از امام عليه السلام (معنى) فرمايش خداى عزوجل (س 16 ى 97(: فلنحيينه حياه طيبه يعنى بنده صالح نيكوكار را زندگانى نيكوئى دهيم، را پرسيدند، پس آن حضرت (در تفسير آن) فرمود: آن زندگانى نيكو قناعت است (زندگانى با قناعت خوش و نيكو است، و حريص زندگانيش تلخ و تنگ است اگر چه بسيار دارا باشد).
حکمت 222
امام عليه السلام (در سود شركت) فرموده است: (در خريد و فروش) با كسى كه فراخ روزى است شركت كنيد، زيرا شركت با او توانگرى را سزاوارتر و به رو آوردن به بهره شايسته تر است (زيرا شخص تنگ روزى بر اثر شركت با فراخ روزى بهره مى برد).
حکمت 223
امام عليه السلام درباره (معنى عدل و احسان در) فرمايش خداى عزوجل (س 16 ى 90( ان الله يامر بالعدل و الاحسان يعنى خداوند به عدل و احسان امر مى فرمايد، فرموده است: عدل و دادگرى ستم نكردن است، و احسان و نيكى جود و بخشش (اين فرمايش تعريف لفظى است به لفظى آشكارتر).
حکمت 224
امام عليه السلام (در سود انفاق) فرموده است: كسى كه به دست كوتاه (مال و دارائى خود را هر چند اندك در راه خدا) ببخشد به دست دراز (از جانب خدا) بخشش مى يابد (سيدرضى عليه الرحمه فرمايد:) و معنى اين فرمايش آن است كه آنچه را شخص از مال و دارائيش در راههاى خير و نيكى انفاق مى كند هر چند اندك باشد خداى تعالى جزاء و مزد آن را بزرگ و بسيار مى گرداند (چنانكه در قرآن كريم س 2 ى 261 مى فرمايد: مثل الذين ينفقون اموالهم فى سبيل الله كمثل حبه انبتت سبع سنابل فى كل سنبله مائه حبه و الله يضاعف لمن يشاء و الله واسع عليم يعنى داستان آنان كه دارائيهاشان را در راه خدا به درويشان و مستمندان مى دهند مانند داستان دانه ايست كه از آن هفت خوشه برويد كه در هر خوشه صد دانه باشد يك دانه هفتصد دانه شود و خدا اين مقدار را براى هر كه خواهد افزايش مى دهد و خدا بسيار بخشنده و دانا است) و مرا از دو دست در اينجا دو نعمت است (نعمتى كه بنده داده و نعمتى كه خدا بخشيده) پس امام عليه السلام نعمت بنده و نعمت پروردگار را به كوتاهى و درازى از هم جدا ساخته و نعمت بنده را كوتاه و نعمت خدا را دراز قرار داده، زيرا نعمتهاى خدا همواره بر نعمتهاى
مخلوق بسيار افزون است، زيرا نعمتهاى خدا اصل و پايه همه نعمتها است و هر نعمتى به سوى آنها بازگشته و از آنها بيرون مى آيد و پيدايش مى يابد.
