حکمت 341 - ترجمه نهج البلاغه نسخه متنی

حکمت 341

امام عليه السلام (در سود و زيان برخى از خوها) فرموده است: هر كه در عيب (بدى) خويش بنگرد از عيب ديگرى باز ماند (چون به اصلاح زشتيهاى خود پرداخته به ديگران نمى رسد) و هر كه به روزى كه خدا داده خشنود باشد به آنچه از دست داده اندوهگين نشود (چون آنچه شخص بيابد و در چنگش بماند نشانه آن است كه روزى او همان بوده است، و آنچه جست و نيافت يا يافت و از دست داد نشانه آن است كه روزيش نبوده، پس اندوه خوردن بر نيافتن يا از دست دادن پس از يافتن دليل به راضى نبودن به روزى مقدر است) و هر كه شمشير ستم (از غلاف) بيرون كشد (بسيار ستم كند) به همان شمشير كشته شود (علاوه بر كيفر آخرت در دنيا هم تباه گردد) و هر كه (بى اسباب) در كارها (ى دشوار) بكوشد و رنج كشد (با قضاء و قدر آويخته) هلاك شود، و هر كه خود را در گردابهاى سختى و رنج بيفكند (با ناتوانى بكار بزرگ دست اندازد) غرق گردد (از بين برود) و هر كه در جاهاى بد داخل شود مردم به او بدگمان گردند (هر چند كار بدى انجام نداده باشد) و هر كه پر گويد خطاء و اشتباه بسيار كند (چون در گفتار انديشه به كار نبرد) و هر كه خطاء بسيار كند شرمش كم شود (چون كار زشت پيشه او مى شود) و هر كه

شرمش كم شود پرهيزكارى و دورى از گناهش كم گردد (چون بى شرم از انجام هر كار ناشايسته باك ندارد) و هر كه پرهيزكاريش كم شود دلش مى ميرد (از رحمت خدا دور گردد، زيرا زنده دل بودن بسته به پرهيز از گناه است،) و هر كه دلش بميرد داخل آتش شود (چون بهشت جاويد و رحمت خدا براى دل مرده نيست) و هر كه در زشتيهاى مردم نگريسته و آنها را نپسندد و براى خود بخواهد پس او همان احمق و نفهم است (زيرا مخالفت با آنچه راست و درست دانسته نموده كه از نفهمى و كم خردى است) و قناعت (خرسند بودن به بهره خود) دارائى است كه نيست نگردد، و هر كه مرگ را بسيار يد نمايد به اندك از دنيا خشنود باشد (چون غفلت از مرگ حرص به دنيا مى آورد) و هر كه بداند گفتار او از روى كردار او است (آنچه مى گويد به آن رفتار مى نمايد) گفتارش كم گردد مگر در آنچه به آن تصميم گرفته و اهميت مى دهد.

حکمت 342

امام عليه السلام (درباره ستمگر) فرموده است: ستمگر از مرد را سه نشانه است (اول): با گناه و نافرمانى ستم مى كند به كسى (خداوند) كه برتر از او است، و (دوم) با زور و برترى ستم مى نمايد به كسى كه زيردست او است، و (سوم) گروه ستمكاران را (با گفتار و كردار و صرف مال) كمك مى كند.

حکمت 343

امام عليه السلام (درباره خوشى و سختى) فرموده است: رسيدن بسيارى سختى را گشايشى و تنگى حلقه هاى بلاء و گرفتارى را آسايشى است (زيرا چون شخص در سختى به تنگ آيد با نيت پاك به خدا پناه برده رفع گرفتارى خواهد خداوند هم او را مشمول رحمتش فرموده حاجتش را برآورد).