لطفا منتظر باشید ...
حکمت 356
امام عليه السلام (درباره پرسش بيهوده) فرموده است: مپرس از آنچه واقع نمى شود (مانند مسائل فرضيه كه در آن بحث مى كنند) كه در آنچه هست (مانند احكام شرعيه و امور زندگى) براى تو شغل و كارى است (كه بايد به آن بپردازى).
حکمت 357
امام عليه السلام (در ترغيب به بعضى از صفات پسنديده) فرموده است: انديشه آيينه صاف و روشن است (كه پايان كار در آن ديده مى شود) و عبرت گرفتن (از روزگار) ترساننده پنددهنده است، و بس است ادب و آراستگى تو را به دورى نمودن از آنچه (زشتى) براى ديگرى دوست ندارى.
حکمت 358
امام عليه السلام (درباره علم با عمل) فرموده است: علم بسته به عمل است پس هر كه دانست عمل كرد (و گرنه در حقيقت ندانسته است) و علم عمل را ندا مى كند (به سوى خود دعوت مى نمايد) اگر (دعوت) آن را پذيرفت از آن علم سود برده مى شود وگرنه علم از عمل دور مى گردد (از آن علم سودى نمى رسد چنانكه از نادانى سود به دست نمى آيد پس اين علم با جهل در سود ندادن يكسان است).
حکمت 359
امام عليه السلام (در دورى نمودن از دنيا) فرموده است: اى مردم كالاى دنيا گياه خشك خورد شده وباءآورنده تباه كننده است پس دورى كنيد از چراگاهى كه كوچ كردن و نماندن در آن از آرام گرفتن در آن سودمندتر است (چون ماندن و دل بستن به آن سبب بدبختى است) و اندك روزى و خوراك آن (به اندازه اى كه اين راه سر رسد) پاكيزه تر است از دارائى در آن (چون رنج دنيا و حساب آخرتش كمتر است) مقرر شده است براى كسى كه (بر اثر حرص و آز) بسيار در آن دارائى گرد آورد فقر و بى چيزى (آخرت چون در دنيا گرفتار بوده و نتوانسته توشه اى بردارد) و يارى شده است كسى كه (با قناعت) از آن بى نياز مانده (جمع آورى نكرده) به آسودگى (در روز رستخيز) و كسى ا كه زينت و آرايش آن به شگفت آورده هر دو چشمش را كور مادرزاد گردانده (مانند آنكه نشان بينائى در او نيست) و كسى كه دوستى آن را روش خود نمايد خاطرش را پر از اندوهها كند كه آن اندوهها را بر دانه دل او نگرانى است، اراده و قصدى (براى بدست آوردن كالاى آن) او را مشغول و گرفتار مى سازد، و اراده و قصدى او را اندوهگين، و همچنين پيوسته در كشاكش اندوهها و گرفتاريها است تا آنكه راه نفس او (گلويش) گرفته شود (ب
ميرد) پس او را به صحرا اندازند (در گورستان به خاك سپارند) در حالى كه دو رگ دل او قطع شده است (هلاك گشته) و بر خدا نابود شدنش و بر برادران و ياران انداختنش (به گورستان) سهل و آسان مى باشد، و مومن به چشم عبرت و آگاهى به دنيا مى نگرد، و به اندازه نيازمندى شكم از روى اضطرار و ناچارى قوت و روزى به دست مى آورد، و به گوش خشم و دشمنى (گفتار درباره دنيا را) مى شنود (و اما حال انسان در دنيا) اگر گفته شود فلانى توانگر و بى نياز شد (پس از چندى) گفته مى شود فقير و بى چيز گرديد، و اگر به بقاء و هستيش شاد شوند (روز ديگر) به فناء و نيستيش اندوهگين گردند، اين است حال انسان در دنيا و حال آنكه نيامده است روزى (قيامت) كه در آن (دنيادوستان بر اثر سختى عذاب و گرفتارى جاويد از رحمت خدا و آسودگى) نوميد مى شوند.
حکمت 360
امام عليه السلام (درباره پاداش و كيفر خدا) فرموده است: خداوند سبحان پاداش را بر بندگى و كيفر را بر گناه خود قرار داده (نه براى آنكه به طاعت نيازمند بوده يا از معصيت بيم داشته باشد بلكه) به جهت آنكه بندگانش را از عذاب خويش باز داشته آنها را به سوى بهشت روانه سازد.
