لطفا منتظر باشید ...
حکمت 321
امام عليه السلام (در ستودن بهانه نداشتن) فرموده است: بى نيازى از عذر آوردن از راست و به جا بودن آن ارجمندتر است (اگر چنان رفتار كنى كه به عذر آوردن نيازمند نشوى بهتر است از اينكه ناچار گردى از آوردن آن هر چند راست گوئى و عذرت به جا و پذيرفته باشد زيرا عذر آوردن نوعى از ذلت و خوارى است).
حکمت 322
امام عليه السلام (در دور ماندن از گناه) فرموده است: كمتر چيزى كه لازم است شما براى خداوند سبحان به جا آوريد آن است كه به نعمتهاى او بر معصيتهايش كمك نطلبيد (كه موجب خشم او گردد، زيرا به هر كه نعمتى دهد واجب است آن را در راه طاعت و بندگى به كار برد تا سپاسگزار بوده نعمت او افزوده شود، و اگر اين همت را نداشت اقلا آن را در آنچه مباح و روا است صرف نمايد نه كه آن را در راه معصيت و نافرمانى به كار برد).
حکمت 323
امام عليه السلام (در نكوهش آنان كه در بندگى كوتاهى كنند) فرموده است: خداوند سبحان قرار داده طاعت را غنيمت و سود زيركان و آگاهان (خردمند اينكه كار شايسته به جا مى آورند) هنگام كوتاهى نمودن ناتوانان (كسانى كه در طاعت آن قدر اهمال نمايند كه به ناتوانان مانند، و در برابر اهمال ايشان مواظبت خردمندان سود و غنيمتى است كه به آنها مى رسد).
حکمت 324
امام عليه السلام (درباره پادشاهان) فرموده است: پادشاهان پاسبانان خدايند در زمين (كه مردم را از آزار رساندن و هر ناپسندى به يكديگر جلوگيرى مى نمايند. و الف و لام السلطان الف و لام جنس است كه همه پادشاهان را شامل مى شود و از اين رو خبر آن را وزعه فرموده كه جمع وازع است يعنى حاكم و پاسبان).
حکمت 325
امام عليه السلام در وصف مومن فرموده است: مومن شاديش در رخسار و اندوهش در دل است، سينه اش از هر چيز گشاده تر (بردباريش در سختيها بى اندازه) است، و نفسش از هر چيز خوارتر (فرو تنيش بسيار) از سركشى بدش مى آيد، و ريا و خودنمائى را دشمن دارد، اندوه او (براى پايان كارش) دراز، همت و كوششش (در كارهاى شايسته) بلند است (بر اثر فكر و انديشه) خاموشيش بسيار، وقتش (به طاعت و بندگى) مشغول و گرفته (نعمتهاى خدا را) سپاسگزار (و در بلاها و سختيها) بيشمار شكيبا است، در فكر و انديشه اش (در بندگى و پايان كار) فرو رفته، به درخواست خود (از ديگرى) بخل مى ورزد (اظهار حاجت نمى نمايد) خوى او هموار، طبيعتش نرم است (متكبر و گردنكش و سختگير نيست) نفس او از سنگ محكم سخت تر (در راه دين دلير) است در حالى كه او از بنده خوارتر (تواضع و فروتنيش نسبت به همه بسيار) است.
