لطفا منتظر باشید ...
حکمت 201
امام عليه السلام (در چگونگى پرهيزكارى) فرموده است: از خدا بترسيد ترسيدن كسى كه (در كار) دامن به كمر زده و خود را (از وابستگيها) مجرد و تنها ساخته، و كوشش و تلاش نموده و خويش را چست و چالاك كرده، و (به نيكوكارى) شتاب كرده در مهلت عمرش، و پيشدستى نمود از روى ترس (از دست دادن فرصت) و انديشه كرد در روآوردن قرارگاهش، و پايان آمد و رفتش (كه به سعادت و نيكبختى بهشت يا شقاوت و بدبختى دوزخ مى انجامد).
حکمت 202
امام عليه السلام (در پند و اندرز) فرموده است: بخشش نگهبان آبروها است (مردم از بخشش كننده خشنود بوده آبروى او را حفظ مى نمايند) و بردبارى دهن بند نادان و نابردبار است (بردبارى نادان را از هرزه گوئى بازداشته و بدى را مى گرداند) و گذشت (از گناه) زكوه فيروزى است (هر كه بر دشمن فيروزى يابد زكوه آن گذشت از او است) و دورى نمودن از كسى كه بيوفائى نمود عوض تو است (از دوست بى وفاء دل برداشته دورى كن تا بى وفائيش را تلافى كرده باشى) و مشورت نمودن (و راه راست جستن) همان هدايت و راه يابى است، و كسى كه به راى و انديشه اش (از مشورت با ديگران) بى نياز شد خود را خطر و تباهى افكند، و شكيبائى سختيهاى روزگار را دور مى نمايد، و بى تابى از يارى كنندگان زمانه است (زيرا زمانه آماده پير نمودن و نيست كردن است و بى تابى هم همين كار را انجام مى دهد) و بزرگترين توانگرى آرزو نداشتن است، و بسا عقل و خرد كه اسير و گرفتار هوا و خواهشى است كه بر او فرمانروا است (هواى نفس بسيارى از مردم بر عقولشان مسلط است) و از رسيدن و دست يافتن به كار نيك نگاهدارى تجربه و آزمايش است، و دوستى (با مردم) خويشاوندى است كه بهره برده شده، و از دلتنگ
و رنجيده (از خود) ايمن مباش (راز خويش با او مگو و به عهد و پيمانش دل مبند).
حکمت 203
امام عليه السلام (در زيان خودپسندى) فرموده: خودبينى شخص يكى از رشكبران خرد او است (زيرا مقتضى عقل زياد كرده خوهاى نيكو است و خودبينى جلوگير آن ميباشد پس مانند آن است كه به عقل رشك برده و زياده كردن فضائل را جلو گرفته).
حکمت 204
امام عليه السلام (در بى اعتنائى به گرفتاريهاى دنيا) فرموده است: از خار و خاشاك (سختيها و گرفتاريها) چشم ببند (بى اعتنا باش) وگرنه هرگز خوشحال نخواهى ماند (گرفتاريها فرسوده ات مى نمايد).
