لطفا منتظر باشید ...
حکمت 463
امام عليه السلام (در نكوهش بجا گفتن و بيجا گفتن) فرموده است: لاخير فى الصمت عن الحكم (تا آخر، اين فرمايش عينا همان فرمايش يكصد و هفتاد و سوم است كه ترجمه و شرحش گذشت). امام عليه السلام در دعائى كه به آن (از خدا) طلب باران مى نمود عرض كرد: خدايا ما را آب ده با ابرهاى رام گشته فرمانبر (ابرهاى باران دار مانند شتران رام باركش) نه با ابرهاى سخت نافرمان (ابرهاى بى باران مانند شتران سركش كه بار نكشند. سيدرضى رحمه الله فرمايد:) اين فرمايش از جمله سخنى است كه فصاحت و رسا بودنش شگفت آور است ،و آن اين است كه امام عليه السلام ابرهائى را كه داراى رعدها و صداهاى ترس آور و برقها و روشنيها و بادها و صاعقه ها و آتشها هستند تشبيه نموده به شترهاى سركش كه بر مى جهند با بارها (تا پالانها و بارهائى را كه در پشت دارند بيفكنند) و برمى جهانند سواران را (كه آنها را بيندازند) و ابرهاى خالى از اين چيزهاى ترسناك را تشبيه نموده به شتر رام كه شيرشان را مى دوشند و آنها فرمان برند، و بر پشتشان مى نشينند و آنها خوشرفتارند.
حکمت 464
به امام عليه السلام گفتند: يا اميرالمومنين اگر موى سفيد (ريش) خود را تغيير مى دادى (خضاب و رنگ مى نمودى) بهتر بود، حضرت (درباره خضاب) فرمود: خضاب زينت و آرايش است و (ليكن) ما گروهى هستيم عزادار و در اندوه (سيدرضى عليه الرحمه فرمايد:) حضرت از فرمايش خود (ما در عزا و اندوه هستيم) وفات رسول خدا صلى الله عليه و آله را اراده دارد (و سخنى درباره خضاب در شرح فرمايش هفدهم گذشت).
حکمت 465
امام عليه السلام (در ستايش پاكدامنى) فرموده است: اجر و پاداش جهاد كننده اى كه در راه خدا كشته شود بيشتر نيست از كسى كه (بر حرام و ناشايسته) توانائى داشته باشد و عفت و پاكدامنى به كار برد، نزديك است شخص پاكدامن (كه از حرام و ناشايسته خود را نگاه مى دارد) فرشته اى از فرشتگان بشود (اين فرمايش در بيشتر از نسخ نهج البلاغه نيست ما آن را از نسخه ابن ابى الحديد نقل نموديم).
حکمت 466
امام عليه السلام (در سود قناعت) فرموده است: القناعه (تا آخر، اين فرمايش عينا همان فرمايش پنجاه و چهارم است كه ترجمه و شرحش بيان شد).
حکمت 467
امام عليه السلام به زياد ابن ابيه فرمود: هنگامى كه او را بر فارس و جاهائى كه در قلمرو آن بود جانشين عبدالله ابن عباس گردانيد در ضمن سخن درازى كه بين ايشان بود و او را در آن از پيش گرفتن ماليات (از رعيت) نهى نمود: عدل و انصاف را (با رعيت) به كار بر، و از بيراهه رفتن و ستم بترس، زيرا بيراهه رفتن (بى انصافى) منجر به آوارگى (آنان) مى شود، و ظلم و ستم به شمشير (نزاع و زد و خورد بين رعيت و والى) مى كشاند (يا ستم سبب مى شود كه والى به دست رعيت كشته شود).
حکمت 468
امام عليه السلام (درباره گناه) فرموده است: اشد الذنوب ما استخف (تا آخر، اين فرمايش عينا همان فرمايش سيصد و چهلم است كه ترجمه و شرحش گذشت جز آنكه در آن ما استهان به جاى مااستخف بيان شده و معنى هر دو يكى است).
حکمت 469
امام عليه السلام (در ترغيب به ياد دادن به نادان) فرموده است: خداوند از نادانان عهد و پيمان نگرفت كه ياد گيرند تا اينكه از دانايان عهد و پيمان گرفت كه ياد دهند (وقتى بر نادان واجب گردانيد كه ياد گيرند كه بر دانا واجب گردانيده بود كه او را ياد دهد و دانش خود را پنهان ننمايد).
