لطفا منتظر باشید ...
حکمت 257
امام عليه السلام (درباره سخن بزرگان) فرموده است: سخن اهل دانش و بينش اگر درست باشد (براى دردهاى دنيا و آخرت) دارو است، و اگر نادرست باشد درد است (موجب فتنه و تباهكارى است، پس حكيم و دانشمند بايد كوشش نمايد كه سخن نادرست نگويد كه گفته اند: زله العالم زله العالم يعنى لغزيدن دانشمند لغزش جهان است).
حکمت 258
مردى از امام عليه السلام خواست كه به او بشناساند (معنى) ايمان چيست، پس آن حضرت (درباره رمندگى سخن) فرمود: چون فردا شود نزد من بيا تا جائى كه همه بشنوند به تو خبر دهم كه اگر گفتار مرا فراموش نمودى ديگرى آن را حفظ كرده از بر نمايد، زيرا سخن مانند شكار رمنده است شخصى (با حافظه) آن را مى ربايد و ديگرى (بر اثر خنگى) آن را از دست مى دهد (سيدرضى عليه الرحمه فرمايد:) ما آنچه را كه حضرت در پاسخ آن مرد فرمود در گذشته از اين باب (فرمايش سى ام) بيان كرده ايم و آن فرمايش آن بزرگوار است به اينكه الايمان على اربع شعب (دعائم) يعنى ايمان وابسته بر چهار شاخه (ستون) است.
حکمت 259
امام عليه السلام (در افسرده نشدن براى نيامده) فرموده است: اى پسر آدم امروز براى (روزى) فردا اندوهگين مشو، زيرا اگر فردا از عمر تو باشد خدا روزى تو را در آن مى رساند (پس سزاوار آن است كه كوشش شخص در هر روز براى همان روز باشد نه آنكه براى روزهاى نيامده جان به سر شود).
حکمت 260
امام عليه السلام (در دوستى و دشمنى) فرموده است: دوست خود را دوست دار به اندازه اى كه تجاوز در آن نباشد (او را بر همه اسرار آگاه مساز) شايد روزى از روزها دشمنت گردد (و پشيمان شوى) و دشمنت را دشمن دار از روى ميانه روى (پرده درى مكن) شايد روزى از روزها دوستت گردد (و شرمنده و افسرده شوى).
