لطفا منتظر باشید ...
حکمت 181
امام عليه السلام (در شكايت از خلفاء) فرموده است: اى شگفتا آيا خلافت با مصاحبت و همراه بودن (با پيغمبر اكرم) مى رسد (كه عمر با ابوبكر گفت: تو در سختى و آسايش مصاحب و همراه رسول خدا بودى دستت را بده تا با تو بيعت كنم، هنگامى كه ابوبكر به او مى گفت: دستت را بده تا به تو بيعت نمايم) و به سبب مصاحبت و خويشاوندى (با آن بزرگوار) نمى رسد؟! (سيدرضى عليه الرحمه فرمايد:) و روايت شده كه آن حضرت در اين باره سروده: يعنى اگر تو (ابوبكر) به سبب شورى و اجماع امت زمام كارهاى مردم را به دست گرفتى پس چگونه به اين رسيدى كه اصحاب راى و انديشه (بنى هاشم و مخصوصا امام عليه السلام در آن شورى و اجماع) حاضر نبودند، و اگر به خويشاوندى (با رسول اكرم) بر زد و خورد كننده آنان (درباره خلافت) غلبه و برترى يافتى (ابوبكر در سقيفه با انصار احتجاج نموده دليل آورد كه ما عترت و خويش رسول خدا هستيم) پس ديگرى (امام عليه السلام) به پيغمبر نزديكتر و سزاوارتر است (زيرا اگر پيغمبر دختر تو را گرفته امام عليه السلام داماد و پسر عم او است).
حکمت 182
امام عليه السلام (در پند و اندرز) فرموده است: مرد (آدمى) در دنيا نشانه اى است كه مرگها (سببهاى مرگ) در آن تير مى اندازند، و چپاول شده اى است كه بلاها و دردها به آن مى شتابند، و با هر آشاميدنش گلو گرفتنى و در هر لقمه اش اندوهها است (هر لذت و خوشى با اندوهى است) و بنده به نعمتى نمى رسد مگر به جدائى از نعمت ديگرى، و رو نمى آورد به روزى از زندگيش مگر به جدائى از نعمت ديگرى، و رو نمى آورد به روزى از زندگيش مگر به جدائى روز ديگر از مدت (زندگانى) خود (كه برايش مقدر گشته) پس ما ياوران مرگيم (كه هر روزى به آن نزديك مى شويم و به هر نفس گامى به سويش پيش مى نهيم) و جانهاى ما نشانه تباهيها است، پس از كجا به بقاء و هستى اميدوار باشيم در حالى كه اين شب و روز به چيزى شرافت و بزرگى ندادند مگر آنكه به شتاب بازگشتند در ويرانى آنچه ساخته و پراكندگى آنچه گرد آورده بودند؟! (آرى دلبستگى به اين زندگانى شايسته نيست چون هر شب و روزى مى بينيم جمعى مرده مقام و بزرگواريشان از بين رفته ثروت و دارائيشان پراكنده مى گردد).
حکمت 183
امام عليه السلام (در تلاش مال) فرموده است: اى پسر آدم آنچه زياده از قوت و روزى خويش (دارائى) به دست آوردى تو در آن براى ديگرى (وارث يا غير او) خزينه دار هستى (كه به او واگذار نمائى و سودى براى تو نخواهد داشت).
حکمت 184
امام عليه السلام (در زيان مجبور نمودن به كار) فرموده است: محققا دلها را خواهش و روآوردن و روگردانيدنى است پس به سوى آنها بيائيد (آنها را وادار نمائيد) از راه خواهش و روآوردن آنها (نه از راه بى ميلى و نخواستن آنها) زيرا هر گاه دل (به انجام كارى) مجبور شود كور گردد (خسته و مانده شده آن را درست انجام ندهد).
