لطفا منتظر باشید ...
حکمت 092
امام عليه السلام (در فضيلت طاعت و بندگى) فرموده است: شايسته تر و نزديكتر مردم به پيغمبران داناترين ايشانند به آنچه را كه آنان (از جانب حقتعالى) آورده اند (زيرا شايستگى و نزديكى به پيغمبران بر اثر طاعت و بندگى است و طاعت و بندگى بر اثر دانستن احكام است كه ايشان از جانب خداوند آورده اند) پس امام عليه السلام (اين آيه س 3 ى 68 را) خواند: ان اولى الناس بابراهيم للذين اتبعوه و هذا النبى و الذين امنوا يعنى نزديكترين مردم به ابراهيم آنانند كه او و اين پيغمبر (حضرت مصطفى صلى الله عليه و آله) و كسانى كه (به آن بزرگوار) ايمان آورده و گرويدند را پيروى نمودند، پس فرمود: دوست محمد كسى است كه خدا را فرمان برد اگر چه خويشاوندى او (با آن حضرت) دور باشد (مانند سلمان و ابوذر و مقداد) و دشمن محمد كسى است كه خدا را فرمان نبرد اگر چه خويشاوند نزديك به او باشد (مانند ابولهب و ابوجهل).
حکمت 093
امام عليه السلام شنيد كه مردى از حروريه (خوارج نهروان كه اجتماع آنان براى مخالفت با اميرالمومنين در صحراى حروراء نزديك كوفه بوده) نماز شب مى گزارد و قرآن مى خواند، پس آن حضرت (درباره سود نداشتن عبادت بى شناسائى امام زمان) فرمود: خوابى كه با يقين و باور (به امام زمان و خليفه بر حق) باشد بهتر است از نمازگزاردن با شك و ترديد (زيرا مبدا تعليم عبادات و كيفيت و چگونگى آنها و يكى از اركان دين امام وقت است و كسى كه در او ترديد داشته باشد نمازگزاردن و قرآن خواندنش درست نيست).
حکمت 094
امام عليه السلام (درباره انديشه در اخبار) فرموده است: چون خبرى شنيديد آن را از روى تدبر و انديشه در آن دريابيد نه از روى نقل لفظ آن، زيرا نقل كنندگان علم بسيارند و انديشه كنندگان در آن اندك.
حکمت 095
امام عليه السلام شنيد مردى را كه مى گفت: انا لله و انا اليه راجعون (قرآن كريم س 3 ى 156 يعنى ما به فرمان خدا آمده و به سوى او باز مى گرديم) آن حضرت (در تفسير آن) فرمود: گفتار انالله اعتراف ما است به پادشاهى خدا (و اينكه ما مملوك و بنده او هستيم) و گفتار و انا اليه راجعون اعتراف ما است به تباه شدن (و مردن خودمان و حاضر شدن در قيامت در روز رستخيز).
حکمت 096
امام عليه السلام را گروهى در پيش رو ستودند، آن حضرت (در روش فروتنى) فرمود: خدايا تو به من از من داناترى، و من به خود از آنها داناترم، خدايا قرار ده ما را بهتر از آنچه ايشان گمان مى برند (مى ستايند) و آنچه (زشتيهائى) را كه براى ما نمى دانند (و تو مى دانى) بيامرز (استغفار و درخواست آمرزش حضرت معصومين عليهم السلام براى ياد دادن كيفيت چگونگى آن است به مردم، چنانكه در شرح سخن هفتاد و هفتم به اين نكته اشاره شد، و يا از جهت ترك اولى است يعنى چيزى كه سزاوار بوده به جا بياورد و بجا نياورده است و ترك اولى از گناهانى نيست كه معصوم بايد از آن مبرى باشد، چنانكه شارح بحرانى (رحمه الله) در شرح خود در اينجا آن را فرموده است).
