امام عليه السلام (در نكوهش احمق) فرموده است: زبان خردمند پشت دل او است (عاقل آنچه بگويد نخست نيك و بد آن را به عقل خويش سنجيده و آنگاه مى گويد) و دل احمق پشت زبان او است (بى خرد نفهميده آنچه خواست مى گويد سپس در درستى و نادرستى و سود و زيان آن انديشه مى كند. سيدرضى (عليه الرحمه) مى فرمايد:) اين فرمايش از جمله معانى نيكوى دلپذير است، و مقصود از آن است كه خردمند زبانش را رها نمى كند (سخنى نمى گويد) مگر پس از مشورت و صلاح ديد با انديشه، و بى خرد بيرون داده هاى زبان و گفتارهاى بى انديشه اش به مراجعه به انديشه و تدبر و تامل در پايان كار پيشى مى گيرد، پس به آن ماند كه زبان خردمند پيرو دل او است و دل بيخرد پيرو زبانش مى باشد، و اين معنى به لفظ ديگر هم از آن حضرت عليه السلام روايت شده و آن كلام آن بزرگوار است: دل احمق در دهان او است، و زبان عاقل در دل او، و معنى هر دو فرمايش يكى است.
امام عليه السلام به يكى از اصحابش هنگامى كه او بيمار شده بود (درباره اين كه بيمارى سبب آمرزش گناهان مى شود) فرموده است: خداوند بيمارى تو را (سبب) برطرف شدن گناهانت قرار داده، پس بيمارى را پاداشى نيست، بلكه (چون شخص را شكسته و ناتوان مى نمايد و انسان در چنين حالتى به سوى پروردگارش توبه و بازگشت كرده از معصيت و نافرمانيش پشيمان و تبرك آن تصميم مى گيرد سبب شده كه) گناهان را از بين مى برد، و آنها را مانند ريختن برگها (از درخت) مى ريزد، و مزد و پاداش در گفتار به زبان و كردار به دستها و پاها است (و بيمارى نه از گفتار و نه از كردار است) و خداوند سبحان به سبب پاكى نيت و شايستگى باطن هر كه را از بندگانش بخواهد به بهشت داخل مى گرداند (پس اگر كسى در بيمارى شكيبا و داراى باطن نيكو و دل پاك باشد ممكن است خداوند بدون عمل دست و پا او را بيامرزد. سيدرضى (عليه الرحمه) فرمايد:) مى گويم: امام عليه السلام راست فرموده كه بيمارى را پاداشى نيست، زيرا بيمارى از قبيل چيزى است كه سزاوار عوض مى شود چون عوض در برابر فعل خدايتعالى از دردها و بيماريها و مانند آن به بنده است، و مزد و پاداش در برابر فعل بنده مى باشد، پس بين ع وض و پاداش امتيازى است كه امام عليه السلام به مقتضى علم نافذ و راى رساى خود بيان فرموده است.