امام عليه السلام (درباره روش سوگند دادن به ستمگر) مى فرمود: ستمگر (دروغگو) را هر گاه بخواهيد سوگند خورد سوگند دهيد به اين كه بيزار است از جنبش و توانائى خدا (اگر در اين امر دروغ بگويد) زيرا اگر به اين سخن دروغ سوگند ياد كند زود به كيفر (دروغش) مى رسد، و اگر سوگند ياد نمايد به خدائى كه جز او خدائى نيست (كه دروغ نمى گويم، در كيفرش) تعجيل و شتاب نمى شود، براى اينكه خداوند سبحان را به يگانگى كرده است (كه با دروغ گفتن منافات ندارد. شارح بحرانى رحمه الله در اينجا مى نويسد: روايت شده است كه سخن چينى نزد منصور آمده درباره حضرت صادق عليه السلام سخن چينى نمود، منصور آن حضرت را خواست و گفت: فلانى از حضرتت چنين و چنان خبر آورده، حضرت فرموده آن سخنان از من نيست، سخن چين زيربار نرفت و گفت: جز اين نيست كه آن سخنان را حضرت فرموده است، امام صادق عليه السلام او را سوگند داد به بيزارى جستن از جنبش و توانائى خدا اگر دروغگو باشد، پس سخن چين سوگند ياد نمود و سخنش به پايان نرسيد كه به درد فالج (از كار افتادن نيمى از بدن) گرفتار شد كه پاهاى خود را مانند پاره گوشتى به زمين مى كشيد).
امام عليه السلام (در ترغيب به انفاق) فرموده است: اى فرزند آدم، تو خود وصى خويش باش، و (پيش از مرگ) از مال و دارائيت بده آنچه را كه مى خواهى كه پس از (مردن) تو بدهند (زيرا تو از هر كس به خود دلسوزترى).
امام عليه السلام (در نكوهش تندخوئى) فرموده است: تندخوئى نوعى از ديوانگى است، زيرا تندخو (پس از آرامش از تندى كه كرده) پشيمان مى شود (همانطور كه ديوانه چون به بهبودى يافت از آنچه كرده پشيمان مى گردد) پس اگر پشيمان نشود ديوانگى او پابرجا است.
" امام عليه السلام (در سود رشك نبردن) فرموده است: درستى تن از كمى رشك بردن است (زيرا غم و اندوه بيمارى آرد، و رشكبر به اندوه بسيار گرفتار و از تندرستى بى بهره است).
امام عليه السلام به كميل ابن زياد نخعى (از نيكان اصحاب خود، درباره سود دل به دست آوردن) فرموده است: اى كميل خويشان خود را وادار كه روز بروند پى تحصيل خوهاى نيكو، و شب بروند پى حاجت و درخواست كسى كه در خواب است (براى بر آوردن درخواستها بروند اگر چه درخواست كنندگان خواب باشند) سوگند به كسى كه شنوائى او آوازها و فردياها را احاطه نموده نيست كسى كه دلى را شاد و خرم گرداند مگر آن كه خداوند عوض آن شادى و خرمى برايش لطف و مهربانى (خوشى معنوى كه بر اثر انجام كار نيك به شخص رو مى آورد) بيافريند كه هر گاه اندوهى به او برسد آن مهربانى به سمت آن اندوه مانند آب در نشيب روان گردد تا مصيبت را از او دور ساز چنانكه غريب را دور مى نمايند (شتردار شتر غريب را از گله شتر خود يا از آبشخور آنها دور مى گرداند).
امام عليه السلام (در ترغيب به بخشش در راه خدا) فرموده است: هر گاه تنگدست شديد به صدقه دادن (به مستمندان) با خدا سودا كنيد (هراندازه مى توانيد در راه او انفاق نمائيد كه صدقه وسيله توانگر شدن است چنانكه جلوگير از بلاها و گرفتاريها و پيشامدها است).