امام عليه السلام (درباره پاره اى از نشانه هاى ايمان) فرموده است: نشانه ايمان آن است كه اختيار كنى راست گفتن را جائى كه به تو زيان مى رساند بر دروغ گفتن جائى كه سود مى دهد، و اينكه گفتارت از دانائيت فزون نباشد (آنچه مى دانى بگوئى و در آنچه نمى دانى خاموش باشى، و در بعض نسخ نهج البلاغه عن عملك بجاى عن علمك ضبط شده است كه معنى چنين مى شود: و اينكه گفتارت از كردارت فزونى نداشته باشد يعنى زياده تر از آنچه بجا مى آورى نگوئى) و اينكه در سخن گفتن درباره ديگرى از خدا بترسى (از كسى بد نگوئى و نشنوى و ندانسته گواهى ندهى، و ممكن است معنى اين باشد: در نقل روايت از ديگرى از خدا بترسى يعنى آن را بى كم و زياد بيان كنى و به او دروغ نبندى).
امام عليه السلام (در اعتماد نداشتن به تدبير و پايان بينى) فرموده است: قضاء و قدر الهى بر حسابگرى (بنده چيزى را براى خود) پيشى مى گيرد به طورى كه (گاهى) آفت و تباهى در تدبير و پايان بينى مى باشد (پس نبايد شخص دست از توكل برداشته به تدبير و انديشه خود اطمينان نمايد. سيدرضى عليه الرحمه فرمايد:) اين معنى پيش از اين (در فرمايش شانزدهم) به روايتى كه الفاظ آن با اين الفاظ تفاوت دارد گذشت.
امام عليه السلام (در بردبارى و شتاب نكردن) فرموده است: حلم و تانى دو فرزند يك شكمند كه آنها را بلندى همت و اراده پابرجا مى زايد (بردبارى و شتاب نكردن در يك درجه و يك پايه هستند، زيرا همانطور كه شخص بلند همت زود به خشم نيامده حلم مى ورزد همچنين در كارها شتاب ننموده پايان را مى نگرد).
امام عليه السلام (در نكوهش غيبت) فرموده است: غيبت و سخن گفتن پشت سر گوشش ناتوان است (تنها وسيله اى كه شخص ناتوان مى تواند به آن از دشمن انتقام كشد يا بر كسى حسد و رشك برد بدگوئى پشت سر او است).
امام عليه السلام (در آزمايش بندگان) فرموده است: چه بسا كسى به سبب گفتار نيك (مردم) درباره او در فتنه و سختى افتاده (ترجمه و شرح اين جمله در فرمايش يكصد و دوازدهم گذشت).