و از سخنان آن حضرت- عليه السلام- است منتفع شويد به بيان خدا، و متعظ شويد و پند گيريد به وعظهاى خدا، و فرا پذيريد نصيحت خدا را، به درستى كه خداى تعالى عذر آورد و قايم كرد به شما به حجت روشن، و فرا گرفت بر شما حجت را، و بيان كرد براى شما دوست داشته او را از اعمال، و كراهت داشته (او را) از آن تا پسروى كنيد اين را، و دورى كنيد از اين. به درستى كه رسول خدا- صلعم- بود كه مى گفت: به درستى كه بهشت را آراسته اند و گرد آورده به مكروهات، و به درستى كه دوزخ را گرد آورده اند به آرزوها. و بدانيد به درستى كه نيست از طاعت خدا چيزى الا آيد در دشوارى و كراهت، و نيست از نافرمانى خدا چيزى الا آنك آيد در آسانى و شهوت. پس رحمت كرد خدا بر مردى كه باز استد از شهوت و آرزوى خود، و ذليل و حقير گرداند هواى نفس خود را، به درستى كه اين نفس دورترين چيزى (است از جهت) ميل كردن از شهوت، و آن هميشه مى كشد و مشتاق است وا معصيت و نافرمانى در هواى نفس. و بدانيد بندگان خدا! به درستى كه مومن در شبانگاه نيايد و نه در بامدادگاه الا كه نفس او متهم باشد به بدى نزديك او، پس هميشه عيب كننده باشد بر آن، و زياده طلب كننده باشد (نيكى را) براى آن (نفس). پس باشيد چون سابقانى (كه بودند) پيش از شما، و (چون) گذشتگانى پيش (روى) شما، (كه) ور كنده اند از دنيا چون ور كندن كوچ كننده، و در نورديدند او را چون (در) نورديدن منزلها. (و) بدانيد به درستى كه اين قرآن- او- نصيحت كننده است آنك خيانت نكند، و راه نماينده (است) آنك گمراه نكند، و حديث گوينده (است) آنك دروغ نگويد و همنشينى نكند با اين قرآن هيچ يكى الا آنك برخيزد از (مجلس او) به زيادتى يا نقصانى: زيادتى در راه راست و تقوا، و نقصان در كورى (و گمراهى). (و) بدانيد به درستى كه نيست بر هيچ يكى پس از (آموختن علم) قرآن از درويشى، و نه مر يكى را پيش از (آموختن علم) قرآن از توانگرى، پس طلب شفا كنيد از جميع دردهاى شما، و يارى خواهيد بر قرآن بر سختيهاى شما. به درستى كه در او شفا است از بزرگترين دردها و آن كفر است و منافقى و بيراهى و گمراهى، پس خواهش كنيد خدا را به قرآن، و رو فرا كنيد به او به دوستى او، و سوال مكنيد به اين (قرآن) از خلق او براى رزق، (به درستى كه) رو فرا نكنند بندگان خدا وا خداى تعالى به (وسيله چيزى كه نيست) مثل قرآن. و بدانيد كه او شفاعت خواهنده(اى است كه) مقبول افتاده شفاعت (او)، و گوينده(اى است كه) راست گفته، و به درستى كه هر كس كه شفاعت كند براى او قرآن روز قيامت، قبول كنند در او شفاعت او، و هر كه مكر و سعايت كند (او را) اين قرآن روز قيامت، تصديق كنند بر او. به درستى كه آواز دهد آواز دهنده(اى) روز قيامت: بدان به درستى كه هر كسب و عمل كننده، آزموده و مكروه رسيده (است روز قيامت) در عمل او، و سرانجام عمل او، جز عمل عمل كنندگان (به) قرآن. پس باشيد از عمل (كنندگان) قرآن و پسروان او، و دليل سازيد او را بر پروردگار خويش، و نيكوخواه دانيد او را بر نفسهاى شما، و متهم دانيد بر او رايهاى (مخالف) خود را، و خائن دانيد در او مرادهاى (پراكنده) خود را و آرزوهاى (خود) را.