و گفت- عليه السلام: كه دو حريص اند كه سير نشوند، طالب علم و طالب دنيا.
علامت و نشان ايمان آن است كه برگزينى صدق را آن جا كه گزند رساند تو را، بر دروغ هر جا كه سود كند تو را. و بايد كه نباشد در سخن تو زيادتى از علم تو، و بايد كه بپرهيزى از خدا در سخن (گفتن تو در حق) غير خود.
غلبه كند تقدير بر اندازه(گيرى بنده)، تا كه باشد آفت در تدبير. و به درستى كه بگذشت اين معنى در آنچه پيش فراداشت به روايتى كه مخالف بود بعضى (از) اين الفاظ را.
و گفت- عليه السلام: حليمى و آهستگى (دو فرزند) يك شكم(اند) كه نتيجه دهند بلندى همت (را).
و گفت- عليه السلام: كه غيبت (كردن) كوشش (مرد) عاجز است.