چنين نيست كه خدا بر بنده اش درگاه شكر را بگشايد، و زيادتى را برويش باب بربندد، و نه اينكه درگاه دعا را باز دارد، و درب اجابت را مسدود نمايد، و نه اينكه باب توبه را بگشايد، و در آمرزش را سد سازد (زيرا كه شكر و دعا و توبه سبب افزونى و اجابت و آمرزش اند)
سزاوارترين مردم بجوانمردى و كرم مرديست كه كريمان و جوانمردان در وى ريشه كرده باشند.
از آن حضرت پرسيدند دادگرى و بخشش كدام يك برترند فرمود: عدل هر چيز را بجاى خويش مينهد، و جود آن را از جايش خارج ميسازد، عدل نگهدارنده همگان است، جود فقط بكسيكه باو بخشش شده است بهره ميرساند، بنابراين عدل برتر و شريفتر ميباشد.
مردم بدانچه نادانند دشمنند.
تمامت زهد و بيرغبتى بدنيا در ميان دو كلمه از قرآن است، خداوند سبحان در سوره 57 آيه 23 فرمايد (لكيلا تاسوا على ما فاتكم، و لاتفرحوا بما اتاكم) يعنى براى اينكه بدانچه از دستتان ميرود اندوهناك، و بدانچه بدستتان ميرسد شادمان نباشيد، روى اين اصل هر كه بر گذشته غم نخورد و از آينده شادمان نباشد البته دو طرف زهد را دريافته است.