شجاعت، عبارت است از پيروى كردن قوّه غضبيه از قوّه عاقله. پيشتر بيان شده است كه قوه غضبيّه يك نيروى دفاعى است و انسان در تمام زمينههاى لازم براى دفعا، از اين نيرو استفاده مىكند و از آن مدد مىگيرد. حال اگر اين قوّه در فعاليّت خود تحت تدبير قوّه عاقله انجام وظيفه كند و با هدايت عقل كار خود را انجام دهد، در اين صورت شجاعت تحقق مىيابد.
در نتيجه، شجاع كسى است كه در اعمال و رفتار خود عاقلانه كار كند؛ امّااگر كسى از مسير عقل خارج شود و پيروى از نيروى عاقله نكند، آن كس را متهوّر و عملش را تهوّر خوانند.
امام حسن عسكرى (عليه السلام) فرمايد:
اَنِّ لِلشَّجاعةِ مِقْدارا فَاِنْ زادَ عَلَيْهِ فَهُوَ تَهَوَّرٌ(1).
شجاعت حد و اندازهاى دارد و چون از آن فراتر رود [شجاعت نيست بلكه ] تهور و بى باكى است.
روايات زيادى در فضيله شجاعت از ائمه طاهرين (عليهم السلام) نقل شده كه ما برخى از آنها را ذكر مىكنيم.
(1). علاّمه مجلسى، بحار الانوار، ج 68، ص 407.