مبانی اخلاق اسلامی

تألیف: مختار امینیان

نسخه متنی -صفحه : 173/ 94
نمايش فراداده

مولوى با بيان يك داستان، در اين باره چنين مىسرايد:


  • آن يكى از خشم مادر را بكشت آن يكى گفتش كه از بد گوهرى هى تو مادر را چرا كشتى؟ بگو گفت كارى كرد، كان عارِ وى است متهم شد با يكى زان كشتمش گفت: آن كس را بكش اى محتشم كشتم او را، رَستم از خون‏هاى خلق نفس توست ان مادرِ بدْ خاصيت پس بكش او را كه بهر آن دنى هر دمى قصد عزيزى مىكنى(1)

  • هم به زخم خنجر و هم زخم مشت ياد ناوردى تو حق مادرى او چه كرد آخر، بگو اى زشت خو كشتمش كان خاك ستّار وى است غرق خون در خاكِ گور آغشتمش گفت: پس هر روز مردى را كُشَم؟ ناى او بُرّم به است از ناى خلق كه فساد اوست در هر ناحيت هر دمى قصد عزيزى مىكنى(1) هر دمى قصد عزيزى مىكنى(1)

نفس را يكباره كشتن و در گور حرمان از آمال و آرزوهايش دفن كردن و دست آن را از هواها و خواهش‏هاى نامشروع كوتاه كردن، همان تخليه دفعى است كه برخى همانند بشر حافى و فضيل بن عياض و... به توفيق الهى به اين كار مهم توفيق يافته، از حُسن عاقبت برخوردار شدند.

كيفيت بازگشت بشر حافى

چنان كه نوشته‏اند، بشر حافى فردى متمكن و مرفّه بود. املاك و غلامان و كنيزان بسيارى داشت. اكثر اوقات خود را با تفريح و خوش گذرانى سپرى مىكرد.

روزى امام هفتم، حضرت موسى بن جعفر (عليه السلام) از كنار منزل او مىگذشت. ساز و آواز درون خانه بشر به گوش حضرت رسيد. از كنيزكى كه دم در منزل ايستاده بود، پرسيدند: اين منزل از آن كيست؟ پاسخ دادند: از آن مولايم بشر. پرسيدند: او بنده است يا آزاد؟ كنيزك گفت: بنده

(1). مثنوى، دفتر دوم، ابيات، 776 ـ 783.