فضيل جوانى راهزن بود. كاروانها از دست او و هم فكرانش خواب و آرام نداشتند. مردمانى كه او را مىشناختند، پيوسته آرزوى مرگش را داشتند. امّا او يك باره مورد الطاف خفيّه الهى قرار گرفت. با يك برخورد ناگهانى با آيات قرآنى، متحول و دفعتا از آلودگىهاى روانى پيراسته گشت. او شبانگاهى به عزم سرقت بالاى ديوار منزلى رفته بود. هنوز به صحن حياط نرسيده بود كه نواى آيهاى از قرآن شريف از زبان نمازگزارى در گوشش طنينانداز شد. بارقه آن آيه كريمه فضاى روانش را روشن نمود. عابدى در دل شب در نماز شبش باين آيه ترنّم مىكرد:اَلَمْ يَأنِ لِلَّذينَ آمَنُوا اَنْ تَخْشَعَ قُلُوبُهُمْ لِذِكْرِ اللّهِ.(1) (1). حديد (57) آيه 16.