فضيل بن عياض - مبانی اخلاق اسلامی نسخه متنی

نيست، بلكه صاحب بندگان فراوان است. حضرت فرمود: آرى اگر بنده بود، اين اندازه بى بندوبار نبود. بنده بايد بسته به حق باشد، نه رسته از حق. بنده بايد گوشش به پيام معبود باز باشد، نه به نواى ساز و آواز. اين بفرمود و بفرت. كنيزك به درون خانه شتافت و جريان را با بشر در ميان گذاشت. بشر از شنيدن اين سخنان به خود پيچيد و بلرزيد و از پى حضرت روان شد، تا به حضرت رسيد و توبه نصوح نمود و ديگر دامنش را به گناه نيالود. به همين جهت، تا آخريش لحظات عمر خود كفش نپوشيد. از اين رو، به بشر حافى ـ يعنى پاى برهنه ـ ملقب شد.

اين گونه بازگشت، همان تخليه دفعى است كه بشر حافى توفيق آن را يافت و در عرصه تهذيب نفس موفق و پيروز شد.

نويسندگان، كرامات و كارهاى خارق العاده‏اى در مورد بشر حافى (پس از توبه واقعىاى نوشته‏اند، كه بسيار جالب و شنيدنى است.

فضيل بن عياض

فضيل جوانى راهزن بود. كاروان‏ها از دست او و هم فكرانش خواب و آرام نداشتند. مردمانى كه او را مىشناختند، پيوسته آرزوى مرگش را داشتند. امّا او يك باره مورد الطاف خفيّه الهى قرار گرفت. با يك برخورد ناگهانى با آيات قرآنى، متحول و دفعتا از آلودگىهاى روانى پيراسته گشت. او شبانگاهى به عزم سرقت بالاى ديوار منزلى رفته بود. هنوز به صحن حياط نرسيده بود كه نواى آيه‏اى از قرآن شريف از زبان نمازگزارى در گوشش طنين‏انداز شد. بارقه آن آيه كريمه فضاى روانش را روشن نمود. عابدى در دل شب در نماز شبش باين آيه ترنّم مىكرد:

اَلَمْ يَأنِ لِلَّذينَ آمَنُوا اَنْ تَخْشَعَ قُلُوبُهُمْ لِذِكْرِ اللّه‏ِ.(1)

(1). حديد (57) آيه 16.