سعادت در روايات - مبانی اخلاق اسلامی نسخه متنی

براى او ملكه گشته باشد و به تمامش نايل شده باشد.

سلامت روان نيز همانند سلامت بدن است. بدن در صورتى كاملاً سالم است كه تمام اعضاى ريز و درشت، از لحاظ ظاهرى و باطنى سالم باشد. اگر اكثر اعضاى بدن كسى سالم باشد، اما چشم او نبيند، يا گوش او نشنود، يا كليه‏اش كار نكند، نمىتوان گفت بدن او سالم است. در صورتى حقيقتا (نه مجازا) مىتوان گفت بدن سالم است، كه تمام اعضا و اجزاى اصلى و غير اصلى سالم باشد و گرنه اطلاق سالم بر آن بدن مَجاز خواهد بود.

هم چنين است سلامت و سعادت، نسبت به روان. كسى كه در برابر مصايب صبر مىكند، اما به هنگام سخاوت به ستمديدگان كمك نمىكند و بخل مىورزد، و كسى كه در محيط خارج از منزل خوش رويى مىكند، اما در محيط منزل نسبت به خانواده خود بدخلقى مىكند، نمىتوان به چنين كسى انسان كامل و سعادتمند گفت؛ چون نسبت به بعضى اخلاقيات ناقص است.

سعادتمند واقعى، انسانى است كه در تمام اخلاقيات، سرآمد بوده و با علاقه به آنها عمل كند.

سعادت در روايات

رسول خدا (صلّى الله عليه وآله وسلّم) فرمود:

اَلسَّعيدُ مَنْ اَخْتارَ باقِيَةً يَدوُمُ نَعيمُها عَلَى فانِيَةٍ لا يَنْفَدُ عَذابُها.(1)

خوش بخت و سعادتمند، كسى است كه [بهشت] ماندگارى را كه نعمت‏هاى آن دنباله دار است، بر [جهان]فانىاى كه عذاب ناشى از آن

(1). اعلام الدّين، ص 345.