انسانيت به مقام و لباس نيست - مبانی اخلاق اسلامی نسخه متنی

فرمود از سرادقات گذشتم از درياهاى نور عبور كردم. تمام حجاب‏ها را دريده و پشت سر گذاشتم.

ثُمَّ دَنى فَتَدَلّى فَكانَ قابَ قَوْسَيْنٍ اَوْادَنْى؛(2)

سپس نزديك‏تر آمد و نزديك‏تر شد؛ تا فاصله‏اش به قدر دو كمان يا نزديك‏تر شد.

فرمود به جايى رسيدم كه هيچ فرشته مقرّب و هيچ پيامبر مرسلى به آن جا راه نيافته بود. در اين هنگام، رعشه بر اندامم افتاد. به خود لرزيدم، تا دستى از پشت پرده غيب به در آمد و بر شانه‏ام قرار گرفت و قلبم آرامش يافت. معلوم نيست كه اين دست از آن كه بود؛ امّا شاعر عارفى گويد:

آرى در عالم وجود دستى مشكل‏گشاتر از دست على (عليه السلام) نبود. لذا آن دست شبيه دست اميرالمؤمنين على (عليه السلام) بود و شايد كنايه از اين بود كه پيوسته بايد دست على، يعنى دست ولايت، مشكلات رسالت را حلّ و فصل كند.

انسانيت به مقام و لباس نيست

همان طور كه قبلاً گفتيم، انسان عِرفانى با انسان عُرفى تفاوت بسيارى دارد. اهل معرفت انسانيت را در سيرت مىبينند، نه در صورت.

اين واقعيت در زندگى امام على (عليه السلام) به خوبى هويدا بود:

(1). «لَوْ دَنَوْتُ اَنْمُلةً لاََحْتَرَقْتُ».

(2). نجم (53) آيه 9.