مبدأ نشأت نفوس - مبانی اخلاق اسلامی نسخه متنی

دنيا مىگويند؛ چون به انسان‏ها از عالم آخرت نزديك‏تر است.1

2. عالم ملكوت: عالم ملكوت بالاتر از عالم ناسوت است. ملكوت را دو مرتبه است: ملكوت اعلى و ملكوت اسفل.

ملكوت اعلى مربوط به نفوس كليّه است؛ يعنى نفوس كه دايره وجودى آنها بسيار وسيع است و احاطه وجودى آنها بسيار زياد است و ملكوت اسفل مربوط به نفوس جزئيه است؛ يعنى نفوسى كه چندان سعه وجودى ندارند و احاطه وجودى آنها بسيار محدود است؛ مانند نفوس انسان‏هاى معمولى.

مولوى مىگويد:

مبدأ نشأت نفوس

از آثار بزرگان فلسفه و عرفان به دست مىآيد كه آرايشان در مورد مبدأ نشأت نفوس متفاوت است. گروهى نفس را از موجودات ماوراى ماده مىدانند؛ يعنى موجودى كه مستقل و در عالم خارج از ماده به وجود آمده است؛ اما دست قدرت الهى طبق مصالح كلى جهان، آن را از عالم ملكوت به عالم ناسوت نزول داده و در قفس تن زندانيكرده است، يا همانند پادشاهى، بر كشور تن حكومت داده است، و پس از خاتمه مأموريت و انجام وظايف محوّله خود، دوباره به موطن اصلى خود باز مىگردد.

1. يزيد بن سلام از پيامبر گرامى مىپرسد: «لِمَ سُمِيَّتِ الدُّنيا؟ قالَ (صلّى الله عليه وآله وسلّم): لاِنَّ دُنيا دَنِيَّةٌ خُلِقَتْ مِنْ دوُنِ الاْخِرَةِ».