شهدا، مىگويند:
«منظور از حيات در اين آيات، زندگى حقيقى و واقعى نيست؛ بلكه مراد زنده بودن نام نيك آنهاست».
حكيم و مفسر الهى، مرحوم علامه طباطبايى قدسسره راجع به اين شبهه، به شرح زير پاسخ مىدهد:
«1 ـ حياتى كه مراد از آن، زنده بودن نام نيك باشد، حياتى وهمى و خيالى است كه غير از اسم و لفظ حيات، حقيقت ديگرى ندارد و چنين موضوع موهومى خارج از شأن كلام الهى است كه پيكارگران و ايثار كنندگان راه خويش را به حياتى فريبنده و گول زننده وعده دهد!
2 ـ اگر مراد از حيات، زنده بودن نام نيك شهدا باشد، لزومى به ذكر «لاتشعرون» ـ در دنباله آيه اول ـ نيست؛ زيرا اين مقام دلخوش كن، مقامى نيست كه دانستن آن شگفت و عجيب باشد و جا داشت كه خدا بگويد: بلكه نام نيكشان زنده است و شما پس از آن، ايشان را به نيكى ياد مىكنيد.
3 ـ نام نيك، نيازى به رزق و روزى ندارد كه خدا بفرمايد: «عند ربهم يرزقون».
بنابراين، منظور از حيات در اين آيات، زندگى واقعى حقيقى همراه با سعادت و مسرت است؛ و شهدا در جهان برزخى از حيات توأم با سرور و لذت برخوردارند».(1)
(1). برگرفته از: «تفسير الميزان»، العلامة الطباطبايى، ج1، ص345 ـ 347، منشورات جماعة المدرسين.