آيتهاى او تا بدانيد آن را، و نيست خداوند غافل «1» از آنچه همى كنيد
و اين سورة النّمل مكّى است و بمكّه فرو آمده است و بدين سوره اندر بيشتر قصّه داود پيغامبر است (صلوات اللَّه عليه)، و قصّه سليمان پسر داود (عليهما السلام). و اين قصّه ايشان خداى عزّ و جلّ اندر قرآن بچند جايگاه ياد كرده است بدانجايگاه اندر حكمتها ديگر گونه است، چنان كه اين بدان نماند و آن بدين نماند، و لكن بترجمه اين سورة اين قصّههاى ايشان بتمامى گفته آيد.
و امّا اصل داود (عليه السلام) از روزگار شمويل «2» پيغامبر (عليه السلام) باز بوده است كه بنى اسرايل را هيچ پيغامبر نيامده بودند «3» از پس موسى و هارون (عليهما السلام)، و هيچ ملكشان نبود و شب و روز ايشان را از بيم جالوت اندر خانهاشان قرار نبود. پس خداى عزّ و جلّ برايشان ببخشود، و اشمويل را پيغامبرى داد و بديشان فرستاد.
و تا جهان بوده است قاعده چنين بوده است كه ملوكان زمين از نسلى بودهاند و پيغامبران (صلوات اللَّه عليهم اجمعين) از نسلى ديگر بودند، و كار حرب كردن با دشمنان كار ملوك بوده است.
پس بنى اسرايل گرد آمدند پيش اشمويل پيغامبر (عليه السلام) و از وى اندر خواستند تا خداى عزّ و جلّ از بهر ايشان ملكى دهد تا جواب
(1) زود بنمايد شما را نشانيهاى خويش، بشناسيد مر آن را و نيست خداوند تو بىآگاهى. (بو) (2) اشموئل. (بو. آ) (3) پيغامبر نبود. (بو)- پيغامبرى نبود. (آ)