سليمان خوانند بدان درياى قلزم در آن كوشك كه در ميان آن سنگ ديوان بكندهاند، همه آنجا نهاده است و از آدميان هيچ كس آنجا نتواند رفت، و هيچ كس آنجا نرسيده است مگر دو تن يكى بلوقيا و ديگر عفّان، و عفّان آنجايگاه هلاك شد و بلوقيا باز آمد.
و حق تعالى سليمان (عليه السلام) را بدين گونه پادشاهى و پيغامبرى داده بود كه ياد كرديم و وفاتش برين گونه بود كه ياد كرديم، «1» و خداى عزّ و جلّ بآن جهان بهشت وى را وعده كرده است چنان كه گفت عزّ و جلّ:
هذا عَطاؤُنا فَامْنُنْ أَوْ أَمْسِكْ بِغَيْرِ حِسابٍ. وَ إِنَّ لَهُ عِنْدَنا لَزُلْفى وَ حُسْنَ مَآبٍ: 39- 40.«2»
و السّلم.
بازگشتيم بقرآن.
(1) پادشاهى داده بود كه بعد از وى كس را نباشد چنين كه صفت كرديم. (آ)- برين كه ياد كرديم پادشاهى داده بود و مرگش باين گونه كه ياد كرديم. (صو) (2) ص 40- 39