ترجمه تفسیر طبری

19- امّا آن كسها كه بگرويدند و كردند نيكيها ايشان را باشد بهشت جايگاه فرو آوردن بدانچه بودند و مى‏كردند «1»

20- و امّا آن كسها كه كافرانند جايگاه ايشان باشد آتش و هر آن گاه كه خواهند كه بيرون آيند ازان اندر آرند ايشان را اندران، و گويند ايشان را كه: بچشيد عذاب آتش آنك بوديد بدان و دروغ زن همى داشتيد «2»

21- و بچشانيم ايشان را از عذاب كمترين بيرون عذاب بزرگ‏تر تا مگر ايشان باز آيند «3»

22- و كيست ستم كارتر از آنك پند دهند او را بآيتهاى خداوند او پس روى برگرداند از آن؟ كه مائيم از كافران كينه خواهان‏

23- و بدرستى كه بداديم موسى را كتاب كه مه باش اندر شك «4» از ديدار او، و كرديم او را راه راست فرزندان «5» يعقوب را

24- و كرديم از ايشان امامان راه همى نمايند «6» بفرمان ما چون صبر كردند و بودند بآيتهاى ما بى‏گمان‏

25- كه خداوند تو اوست كه داورى كند ميان ايشان روز قيامت اندر آنچه بودند اندران خلاف همى كردند «7»

26- يا نه پيدا آمد ايشان را كه چند هلاك كرديم از پيش ايشان از

(1) بوستانهايى جاى بودن پاداشى بآنچه همى كنند. (بو)- بوستانهاى بهشت جاى فرود آوردن بدانچه بودند همى كردند. (آ)

(2) آنكه شما وى را بدروغ داشتيد. (بو)

(3) از عذاب نزديك‏ترين يعنى كمترين پيش از عذاب بزرگترين تا مگر ايشان باز گردند- (بو)

(4) نامه يعنى توريت مباش اندر گمانى. (بو)- گمان. (آ)- شك. (صو)

(5) و بكرديم آن را راه نماى مر پسران. (بو)

(6) پيش روان، راه همى نمودند. (بو. صو)

(7) روز خاستن اندر آنچ بودند اندر وى ناهموارى مى‏كردند. (بو)