و در زمين ، كوه هاي ثابت و استوار قرار داديم تا (مبادا زمين ) آنها (مردم ) را بلرزاند و در لابلاي كوه ها، (دره ها و) راههاي فراخ پديد آورديم ، شايد كه آنها راه يابند.
كلمه ي ((رواسي )) جمع ((راسيه )) به معناي ثابت است و مقصود از آن در اين آيه ، كوه هاي پابرجا است . كلمه ي ((تميد)) از ((ميد)) به معناي اضطراب چيزهاي بزرگ است . كلمه ((فجاج )) نيز به راههاي پهن ميان دو كوه گفته مي شود، همانگونه كه راههاي باريك و تنگ بين كوه ها ((شعب )) نام دارد. (697)
براي كوه ها، فوائد بسياري ذكر شده است ، از جمله : نگهداري برف و ذخيره ي آب براي تابستان ها، جلوگيري از تندبادهاي ناشي از جابجايي هوا، فراهم آوردن محيط مناسب براي پرورش گياهان و جانوران ، بهره دهي انواع سنگ ها براي بناي ساختمان ، و ...
چگونه مي توان باور كرد كه خداوند حكيم براي جلوگيري از تزلزل زمين ، كوه ها را قرار داده است ، امّا براي پيشگيري از لغزش انسان ها در برابر حوادث ، اوليا و پيشوايان صبور و قوي قرار نداده باشد!?
1- آفرينش كوه ها تصادفي نيست ، بلكه بر اساس تدبير الهي است . (جعلنا)
2- كوه ها مايه ي آرامش زمين اند. زمين بدون وجود كوه ، به خاطر گازهاي دروني و موادّ مذاب ّ، در معرض لرزشهاي شديد قرار دارد. (رواسي أن تميدبهم )
3- در لابلاي موانع بزرگ نيز راههاي نجات وجود دارد. (جعلنا فيها فجاجا)
4- راههاي ميان كوه ها، هم وسيله دستيابي به مناطق ديگر و هم عامل هدايت به حكمت الهي است . (لعلّهم يهتدون )
697-قاموس